Artiesteningang

Bij Blokker sta ik een opvouwbare wasmand af te rekenen en de caissière vraagt of ik een nieuw dukatenboekje wil hebben.
Ik kijk haar aan. Lang en indringend. Ik probeer wat bedachtzaamheid in mijn blik te leggen, bedenk mij en leg er in plaats daarvan mededogen in. Daarna deel ik haar met ietwat schorre stem mee dat ik mijn oude boekje nog niet uit heb.
Ik word getrakteerd op een blik waarin ongeloof, wantrouwen, en pure wanhoop om de voorrang strijden.

‘Eh…eh…meneer…ik bedoel een boekje om dukaatzegels in te plakken en…’
‘Laat maar lieverd’, antwoord ik, voor mijn doen uiterst geduldig. ‘Ik doe alleen aan postzegels.’
‘O, over postzegels gesproken, nou ben ik een bakblik vergeten. Kunt u die nog even voor mij pakken?’
Het meisje loopt de winkel in en komt even later met een bakblik terug.
‘Wij hebben alleen nog een springform, is dat ook goed?’, vraagt zij onzeker.
‘Tuurlijk meid, een kapstok mag ook hoor, als ik er maar een appelentaart in kan bakken.’
In haar blik zijn nu ongeloof en wantrouwen verdwenen. Rest nog pure wanhoop.
‘Eh…het is appeltaart meneer.’
‘Really??? Is dat zo?? Maar je zegt toch ook pruimentaart en niet pruimtaart?’
Gelukkig begint mijn mobiele krijskanon te blèren en snel neem ik op.
JANSEN!!!!! Onze magistrale politieke fractievervuiler en tevens Wethouder in onze Gemeente.
‘Wat moet je Jansen?. Maak het kort want ik doe de aankoop van mijn leven op dit moment.’
‘Ik moet je straks even spreken, Kees. Ik ga zeu meteen naar de coiffeur (??), kan het dààrnà?’
Tuurlijk, Jansenboy, waar wil je me over spreken. Over je testament?’
‘Dat hoor je straks’, zegt hij en hangt op.
En terwijl de caissière met rood hoofd het springform inpakt bel ik Jansen’s kapper, sorry, coiffeur.
‘Allo, met Sjoerdie’
“Eh..dag Sjoerdie, met de secretaris van wethouder Jansen. Ik moest doorgeven dat de weledele heer Jansen een halfuurtje later komt.’
‘Okeetje hihihi, weet je ook door wie van mijn personeel hij geknipt zou worden?’
‘Tuurlijk, door dat vette wijf. Zijn niet mijn woorden hoor. Dat zei Jansen. Hij had het over “dat vette zwijn”, Alie geloof ik.’
Het blijft even stil bij Sjoerdie. Dan, ‘o, hij bedoelt waarschijnlijk Adrie’
De vrieskou stuift mijn oor binnen.
‘Whatever, Sjoerdieboy. En eh..o ja, Sjoerdie. Weet je wat die guitige wethouder ook nog zei.?’
………………….
‘Hallo, Sjoerdie ben je er nog.’
‘Ja’
‘Oké, Jansen zei dat er bij jullie ook nog zo’n nicht werkt. Hij zei:ik citeer: ” zo’n nicht die s’nachts in bed alleen de artiesteningang prefereert haha” . Herkenbaar?
Jaja, Sjoerdieboy, je hebt een wethouder met humor als klant. Fijne dag verder, lieverd’
En voor hij verder al dan niet uit zijn vel springend kan reageren, hang ik op.
De caissière heeft intussen zwetend en hijgend de springform (of is het “het” springform?) ingepakt en ik vertel haar dat ik mij heb bedacht en toch liever een broodform wil hebben.
Na een kwartier verlaat ik Blokker met een kaasschaaf en tien boekjes dukaten.
Aan het eind van de middag loop ik mijn stamkroeg binnen om mijn afspraak met Jansen na te komen.
Jansen is er al. Op het eerste gezicht verdienstelijk geknipt, in aanmerking genomen dat je weinig zinvols kunt uitrichten op z’n hoofd. Jammer.
Dan zie ik het hoofd van kroegbaas. Vuurrood ! Hij kan amper zijn lachen inhouden.
Hij wijst naar het achterhoofd van Jansen die voorovergebogen aan een tafeltje de krant leest.
Ik kijk. En ik kijk nog eens. Daarna nog eens.
Sjoerdie heeft zichzelf overtroffen. Jansen’s achterhoofd is zo geknipt dat daar het woord “LUL” in verwerkt is.
‘Dag Jansen, begroet ik de hufter. ‘Hadden ze dat schaamhaar langs je oren niet wat gevoeliger kunnen bijpunten?’