Bodybuilding ’s maandags, woensdag voetballen, tussendoor lopen en vrijdag tennissen.
Ik hoor met één oor Brossirs kinderlijk enthousiasme aan. Zie het al hélemaal voor me: Kom je me ophalen van school? Nee, euh, ik moet nog een beetje, euh, bodybuilden, sgatt. En binnen een maand zal-ie met van die kolossale rambo-armen rondlopen, me als in een circusact over zijn schouder slingeren en minstens tien kilo verzwaren. En dan heb ik het nog niet eens over tatoeages en mouwloze shirtjes.
Hij vertelt en ik luister aandachtig. Sukkeltje. Oogt echt schattig: zo met dat warrige haar, dat sneeuwwitte hemdje en die snoepjesboxershort. En au, zijn wangen. Net schuurpapier.
We nemen afscheid en ik gedraag me alsof ik nog altijd boos ben om dat kalasjnikov-incident, zodat hij me extra lang knuffelt en zoent.
Zaterdagavond krijg ik dan -eindelijk- een sms-je. Hij heeft vannacht twee uurtjes geslapen, is stijf tot op zijn botten en ‘alles doet pijn’.
Woensdag is het weer Valle Kosovare-tijd, als je ’t mij vraagt! 🙂
2 reacties
KawaSutra · 9 mei 2007 op 22:35
Dat wat je hebt geschreven daar is wat mij betreft niets op aan te merken, behoudens misschien de slotzin, want die zegt me niks.
Wel vind ik dat je deze en de voorgaande column als één column in had kunnen sturen. En je zou voortaan kunnen kiezen voor de categorie “Vervolgverhaal”.
Want dat is het inmiddels wel geworden.
dashuri · 10 mei 2007 op 19:30
Valle Kosovare is zijn lievelingssong. Daarom dus “Valle Kosovare-tijd”.
Je hebt wel een punt wat het “vervolgverhaal” betreft. Maar zou iedereen dan niet “vervolgverhaal” kunnen schrijven? Mijn amigo staat centraal in mijn leven; voor anderen is dit misschien de actualiteit. Dan is dat ergens toch ook een vervolg? Of zoek ik het nu weer te ver? 😉