Vrijdagmorgen, zoals gewoonlijk sta ik weer 10 minuten te laat op en volgens vast programma spring ik uit mijn bed en schiet in wat kleren. Geen flauw idee wat ik aan heb getrokken, want ’s ochtends kan ik toch amper zien, maar gister stond het ook wel leuk dacht ik. De rest van mijn verslapingsritueel werk ik af en ben net op tijd voor de bus.
Ik schrok werkelijk, toen ik gister op het nieuws de kroontjesfamilie van Nederland op het enorm grappige trappetje voor Soestdijk zag staan. Langs het trappetje stond het personeel van Soestdijk: koks, obers, poetsers, teennagelknippers… allemaal mensen die het leven van onze geliefde Bernard prettiger en vooral gemakkelijker gemaakt. Het NIEUWS was dat een groot gedeelte van het personeel nu zonder werk kwam te zitten
Op een of andere manier schijnt het onderwerp emancipatie regelmatig in de discussies weer voorbij te komen. Ziek word ik ervan als vrouwen een discussie niet kunnen winnen en beginnen over dat vrouwen niet dezelfde rechten hebben als mannen en dat krijgt vervolgens alle schuld.
Ach, weet je wat het gewoon is. Je hoort altijd van vrouwen dat wij mannen hun niet begrijpen. Wij snappen hun subtiele hints niet en daar worden wij op afgerekend. In het ergste geval krijg je als man de negeerbehandeling en word je zodanig genegeerd dat je wel door moet hebben dat je wéér iets fouts hebt gedaan. Ze zal wel weer iets hebben gezegd wat volledig langs ons af ging.
