‘Shalalalala is this the way to Amarillo…’, Toen ik dat nummer hoorde op de radio was het in ieder geval geen goede morgen voor mij. Ik strek mijn arm uit en kan nog net bij de wekkerradio, ik sla de radiofunctie uit en dut nog even 5 minuutjes door.
Mijn hele leven lang heb ik nooit op mijn eetgedrag hoeven te letten. Nooit heb ik iets moeten laten staan omdat ik anders dik werd, de enige reden waarom ik iets moest laten staan was omdat andere mensen ook wel eens iets wilde eten.
De zomervakantie is voor mij niet echt gelopen zoals het in gedachte zou gaan. Lekker naar Spanje, 40 uur per week op het strand liggen 1 maand lang. Dat is voor mij vakantie, dat is voor mij heerlijk. 2 maanden, 40 uur per week, de administratie verzorgen van een bedrijf terwijl de helft van de administratie op vakantie is komt bij mij niet echt in de richting van het vakantiegevoel.
In de bus kom je altijd de meest vreemde mensen tegen, soms een kwijlende josti, soms een bezwete zakenman die net gefietst heeft. Zo ook weer vandaag, het is zondag en heilig ervan overtuigt dat het koopzondag was pakte ik de bus naar de stad.
Toen ik de reacties las van mijn laatste column verbaasde het me dat lezers dachten dat ik niet romantisch was. In mijn ogen ben ik een van de laatst overgeblevenen van het uitstervende ras van romantische mannen. Mijn vriendin verrassen met een lief kaartje, of een roos laten bezorgen hoort er gewoon bij. Toch schijn ik deze indruk niet bij velen te hebben gewekt over mezelf.
