Toen ik haar weer tegenkwam, die winderige herfstmiddag bij het station, zag ik meteen dat er niks veranderd was. Desondanks straalde ze toen ze me zag, net als toen. Haar lange golvende haar zat, met behulp van wax en gel, weer in een slordige knot weggestopt. Nog steeds het fysiek Lees verder…
Het is prachtig hoe jij stil bent. De jonge ober heeft net onze bestelling opgenomen en staat nu, met zijn rug naar ons toe, nog wat op een briefje te schrijven. Even daarvoor vroeg ik je iets – eigenlijk niet eens iets bijzonders, dacht ik. Je denkt na. Ik voel Lees verder…
Wat doe je hier? Je hoort hier niet te zijn. Kijk je gaan. Nonchalant fluitend en met je handen in je zakken. Alsof je hier al jaren rondloopt. Je weet dat dat niet zo is. Tuurlijk, we kennen elkaar. Maar sinds vorige week weet ik pas wie je bent. En Lees verder…
Ze kan iets wat niemand anders kan.
Zij is de enige die er in slaagt om geruisloos naar binnen te komen door de klapdeuren van ons restaurant, die bij iedere andere passant klagen als een chique schroothoop met een chronische oliedorst. Ik draai me om, en ze zit er weer. Weggedoken in haar boek, in haar hoekje aan de bartafel. Ineens. Zonder waarschuwing.
En zo bevond ik me, op een doordeweekse dag midden in de Ramadan, ineens op een authentieke Turkse iftar. In een tot moskee omgetoverd oud-HBS gebouw, compleet met aanbouwminaret, in een wijk in het zuiden van de Maasstad. Vroeg was ik. En hoewel ik niet geloof in een god, in welke hoedanigheid dan ook, en ook niet aan vasten doe, werd ik hartelijk ontvangen in de ontvangstruimte van de moskee.
