Tempestmeisje

Toen ik haar weer tegenkwam, die winderige herfstmiddag bij het station, zag ik meteen dat er niks veranderd was. Desondanks straalde ze toen ze me zag, net als toen.

Haar lange golvende haar zat, met behulp van wax en gel, weer in een slordige knot weggestopt. Nog steeds het fysiek van een topmodel – maar wel van eentje die systematisch de regels van gezondheid aan haar vaalbruine laarzen lapte. Opvallende, lichte ogen; vastberaden, triest, maar ergens ook zacht, ondanks alles wat ze mee heeft gemaakt. Een sigaret tussen haar knokige rechter wijs- en middelvinger, en nog steeds het dunne kettinkje met het kruisje eraan.

Een aantal jaar geleden trad ze toe tot de horeca-familie waar ik ook bij hoorde. Vastbesloten het niet te verprutsen deze keer. De aanvankelijke schuchterheid maakte al gauw plaats voor bravoure, toen ze merkte dat ze de ruimte kreeg om haar mannetje te staan. Dat ging niet altijd goed; in haar enthousiasme was ze vaak iets te luid, te grof in de mond, en ondanks de goede bedoelingen niet altijd even gastgericht. Als een wervelwind ging ze door het bedrijf, als een gazelle schoot ze tussen de tafels door. Ook collega’s hadden soms moeite met haar; ze gaf altijd 110% en voor sommigen was dat simpelweg te veel.

Ik pretendeer niet dat ik de enige was, maar ik was overduidelijk één van de weinigen die zag hoe graag ze het goed wilde doen. Ze maakte meer meters dan wie dan ook, vroeg extra diensten en sloeg zonder morren pauzes over als dat nodig was. Ze had, zeker voor haar relatief jonge leeftijd, een zeer groot gevoel voor rechtvaardigheid. Dat er daardoor door frustratie af en toe wat servies door de spoelkeuken vloog, vond ik vaak nog best te begrijpen. Dat ze daarna steevast vroegtijdig naar huis werd gestuurd om af te koelen, dat begreep ik overigens ook. Meer dan eens heb ik oververhitte situaties moeten sussen en ik merkte vaak dat ik het voor haar opnam als ze er zelf niet was om zich te verdedigen. Ik voelde me als een grote zus die niets slechts wilde horen over haar kleine zusje. Ik wilde zo graag dat mijn collega’s in haar zagen wat ik zag. En dat ze verder keken dan haar façade van hardheid en zelfbescherming.

Ze woonde bij me in de buurt, dus na het werk fietsten we vaak samen naar huis. Meestal stonden we dan nog lang te praten op het punt waar zij linksaf moest en ik rechtdoor. Twee totaal verschillende types stonden er op dat kruispunt: de één berekenend, de ander onbevangen. Introvert en extravert. Zij was streetwise maar naïef, ik haalde mijn kennis vooral uit de boeken. Terwijl ik doorgaans mijn best deed mijn kop boven het maaiveld uit te steken, is zij eigenlijk altijd bezig geweest aansluiting te vinden en om vooral maar “normaal” te zijn. Toch was er een wonderlijke klik, één waarbij het ook niet uitmaakte dat ik ruim twaalf jaar ouder was dan zij. We hadden het dan over haar streng gelovige moeder die haar op haar zestiende het huis had uitgezet. Over haar experimenten met softdrugs. Of over haar foute vriend, waarvoor ze alles deed. Hij deed zelden wat voor haar, integendeel, maar bij hem weggaan wilde ze niet. Het leven had haar bijzonder weinig gegeven en ze had alleen zichzelf om op terug te vallen. Ik heb echter nooit medelijden voor haar gevoeld. Ze was zo sterk. Zó sterk.

Wat in de lijn der verwachting lag, kwam op den duur ook uit. Ik vond het jammer dat ze het weer niet had gered, en ik heb zelfs even gedacht dat ik beter mijn best had moeten doen voor haar. Maar zoals vaker in het leven, gaat de één soms linksaf terwijl de ander rechtdoor moet. En dan moet je maar zien of de wegen weer eens kruisen. Ik heb me vaak afgevraagd waarom wij zo klikten. Misschien konden we wat van elkaar leren. En ik vraag me ineens af of ze ook nog weleens aan mij denkt.