2 Minuten stil zijn

Onderweg naar mijn werk waren mijn gedachten al verschillende keren afgedwaald naar Dodenherdenking. Hoe zorgde ik ervoor dat ik vanavond 2 minuten stilte in acht kon nemen? Ik hecht veel waarde aan deze dag en wil er waar ik ook ben altijd de tijd voor vinden om te kunnen Herdenken. Ik werk als woonbegeleider op een woongroep met mensen met een verstandelijke beperking. En alle dagen daar zijn heel verschillend. Afhankelijk van hoe onze bewoners in hun velletje zitten, is het er de ene dag heel rustig en de andere dag heel zwaar.
Hoe zij zich voelen bepaald mijn dag.

Parijs… Lichtstad of Getto?

Waar denk je als eerste aan bij Parijs. Laten we eerlijk zijn en beamen dat we toch als eerste denken aan: Stad van de Liefde, Lichtstad door het ontelbare aantal lichtjes, van origine metalen olielampjes die Parijs de naam Lichtstad heeft gegeven. De plek waar je moet zijn geweest met je geliefde. Samen lange wandelingen maken langs de Seine, jezelf laten portretteren door een van de vele kunstenaars in Montmartre of genieten van het prachtige uitzicht op de heuvel van Montmartre al kijkend naar de Sacre-Coeur. De Eiffeltoren, het symbool van Parijs bestijgen en samen genieten van het adembenemende zicht.

Jonge Mantelzorgers in de spotlight

Sinds een gesprek met mijn schoonmoeder, waarin zij aangaf presentaties te gaan geven aan kinderen op basisscholen over Mantelzorg, ben ik mij er nog iets meer in gaan verdiepen. Voor mij was al bekend dat er heel veel mantelzorg plaats vindt. Vele mensen hebben de zorg voor een naaste op zich genomen zonder daarbij professionele hulp te krijgen van officiële instanties. En ondanks dat dit vaak een zware en belastende taak is wordt het met veel liefde en toewijding gedaan. Hoewel ik mij er ter degen bewust van ben dat er vele mensen zijn die dit doen wil ik mij in dit geval richten op de jongeren onder ons.

Onuitgesproken

De wereld lijkt soms aan elkaar te hangen van woorden die niet uitgesproken worden. Woorden die we eigenlijk moeten zeggen, maar op de een of andere manier besluiten toch maar niet te doen. Duizenden scenario’s heb ik om me heen al gezien en ook zelf ervaren. Scenario’s waarin het uitspreken van onze gevoelens en gedachten zeker op zijn plaats was geweest. Wat is dat toch dat zoveel woorden in het luchtledige blijven hangen? Dat we besluiten het toch maar niet te zeggen?