2 Minuten stil zijn

Onderweg naar mijn werk waren mijn gedachten al verschillende keren afgedwaald naar Dodenherdenking. Hoe zorgde ik ervoor dat ik vanavond 2 minuten stilte in acht kon nemen? Ik hecht veel waarde aan deze dag en wil er waar ik ook ben altijd de tijd voor vinden om te kunnen Herdenken. Ik werk als woonbegeleider op een woongroep met mensen met een verstandelijke beperking. En alle dagen daar zijn heel verschillend. Afhankelijk van hoe onze bewoners in hun velletje zitten, is het er de ene dag heel rustig en de andere dag heel zwaar.
Hoe zij zich voelen bepaald mijn dag. Op mijn groep wonen 5 bewoners en Magda, een potige vrouw met grote handen viel vandaag onder mijn hoede. Magda, een vrouw waar je letterlijk en figuurlijk niet omheen kan. Met haar niveau van een kind van vier a vijf jaar houdt ze van alles waar meisjes op die leeftijd van houden. Roze en paars. Vlechtjes en veel gekleurde knipjes in haar lange haren. Kinderen voor Kinderen. Knuffels, het zijn er inmiddels zoveel dat ze een aparte knuffelkast heeft. En natuurlijk allemaal dingen om mee te tutten. Ook haar sigaretjes zijn haar lust en haar leven en als het even kan rookt ze stiekem een meer als er even niet goed opgelet wordt.

Als ze boos is, kan ze stampvoeten als een klein kind en ze staat het liefst de hele dag in de belangstelling. De momenten dat haar mond dan ook dicht blijft zijn zeer spaarzaam en ik vond het dan ook een uitdaging om samen met haar Dodenherdenking te gaan kijken. Maar hoe ging ik haar uitleggen wat Dodenherdenking inhoudt en hoe kreeg ik het voor elkaar dat ze 2 minuten stil zou zijn?

Terwijl ze een sigaretje zat te roken, begon ik haar een verhaaltje te vertellen. Magda luisterde aandachtig. Ik vertelde haar over de oorlog en dat tijdens een oorlog mensen tegen elkaar vechten, wat natuurlijk niet zo leuk is. En dat er daardoor veel mensen zijn gestorven. En omdat die mensen zijn dood gegaan zijn alle mensen in Nederland vanavond 2 minuten stil. Magda keek me aan en begon te huilen. Ik vroeg haar waarom ze huilde en ze zei: “ Ik vind het helemaal niet leuk dat ze dood gaan”. Nee, dat is ook niet leuk zei ik en daarom is iedereen vanavond 2 minuten stil. Zullen wij dat vanavond ook proberen, vroeg ik. Magda vond het goed.

Om 10 voor acht zetten we de tv aan en wachten tot het moment daar was. Magda zat aan de andere kant van de tafel. Nog een keer vertelde ik haar dat we zo 2 minuten stil moesten zijn. Ze keek me aan en lachte, “ Dat komt helemaal goed, Karin met de piercing “. Magda heeft voor iedere begeleider een persoonlijke naam bedacht en aangezien ik een piercing heb is dit mijn bijnaam. De 2 minuten stilte waren aangebroken. Magda keek me aan en ik legde nog even een vinger op mijn mond zodat ze wist dat het zover was. Ik was benieuwd of de anders zo spraakzame Magda dit vol ging houden. Terwijl we naar de tv keken zag ik haar hoofd diverse keren mijn kant uit draaien. Ik wilde wel kijken, maar was bang dat ze dan afgeleid zou raken. Na ongeveer een halve minuut, haar gezicht was wederom naar mij gericht keek ik haar even aan en gaf haar een knipoog. Om even te zeggen, je doet het hartstikke goed meid. Magda glimlachte en keek weer naar de tv. Ze hield haar mond stijf dicht.

Zelfs toen de paniek op tv uitbrak en iedereen in de kamer inclusief mijzelf reageerde op wat er voor ons ogen, live plaats vond. Er kwam geen geluid uit Magda haar mond. Ze was vastbesloten. Magda had zich aan onze afspraak gehouden en ik, ik was apetrots. En dat heb ik haar verteld ook. Ze glom erover. Iedereen die het de dagen erna dan ook maar wilde horen of niet, kreeg vol trots haar verhaal dat ze een afspraak had met Karin met de piercing en dat ze de hele tijd haar mond had gehouden. Ook al begreep ze er weinig tot niets van, samen hebben Madga en ik de 2 minuten stil zijn ervaren. Zij en ik, ieder op onze eigen manier. Ik vond het een bijzonder moment. Ik zal Magda nooit kunnen uitleggen wat dit moment voor mij heeft betekent, want ze zal het niet begrijpen. Maar ik weet wel dat we een band hebben opgebouwd waardoor we samen dit moment konden creëren. En dat hebben we hem samen wel weer mooi geflikt.

Dank je wel Magda. Je bent een schat.

I.v.m. privacy zijn de namen in dit verhaal fictief