Parijs… Lichtstad of Getto?

Waar denk je als eerste aan bij Parijs. Laten we eerlijk zijn en beamen dat we toch als eerste denken aan: Stad van de Liefde, Lichtstad door het ontelbare aantal lichtjes, van origine metalen olielampjes die Parijs de naam Lichtstad heeft gegeven. De plek waar je moet zijn geweest met je geliefde. Samen lange wandelingen maken langs de Seine, jezelf laten portretteren door een van de vele kunstenaars in Montmartre of genieten van het prachtige uitzicht op de heuvel van Montmartre al kijkend naar de Sacre-Coeur. De Eiffeltoren, het symbool van Parijs bestijgen en samen genieten van het adembenemende zicht. Winkelen aan de Champs-Élysées. Slapen in een van de vele romantische hotelletjes met kleine raampjes voorzien van bloembakken met rode rozen. ’s Morgens samen genieten van vers gebakken, warme croissants. Het kan niet op. Zo bekeken is Parijs inderdaad een heel romantische stad waar je heel wat poëtische woorden aan kunt besteden. Maar reëel bekeken is Parijs toch wel wat meer dan dat. En is de keerzijde toch heel anders dan het romantische beeld wat velen van ons hebben. Daar kunnen we ons hoofd voor in het zand steken of we kijken eens goed naar de realiteit.

Niet heel ver van het centrum van Parijs vinden heel wat minder romantische zaken plaats. Vele mensen waaronder Italianen, Portugezen, Armeniërs, Polen en Spanjaarden zijn sinds de tweede helft van de vorige eeuw naar Frankrijk getrokken. Na de 2e wereldoorlog trokken ook ( Noord )- Afrikanen en Antilianen naar Frankrijk. Uitgangspunt van Frankrijk is om minderheden te laten integreren. Ondanks dit uitgangspunt zijn de Banlieus ( buitenwijken ), ware getto, s geworden. Er is een hoge werkeloosheid ontstaan onder voornamelijk jongeren van Noord – Afrikaanse afkomst. Geweld tussen rivaliserende etnische groepen is aan de orde van de dag. Erg jammer als je bekijkt dat Frankrijk wat al 150 jaar bekend staat als immigratieland haar uiterste best doet om vreemdelingen alle ruimte te geven. Eenmaal binnengelaten is de vreemdeling Frans Staatburger en wordt vrijheid, gelijkheid en broederschap nagestreefd. Er hoeft geen rekenschap worden afgelegd betreffende, af- en herkomst, religieuze achtergrond of huidskleur.
Wat zeker wel benoemd moet worden is dat al deze bevolkingsgroepen niet zonder reden naar Frankrijk zijn gemigreerd. Gezien het feit dat de lokale economie in Noord – Afrika ontwricht werd. Franse koloniale bezetters hervormden de landbouw ingrijpend en het merendeel van de opbrengst werd niet gebruikt om Noord – Afrika, maar Frankrijk te verrijken. Velen zagen hun bestaansmiddelen verdampen en werden naar Frankrijk gehaald om de Franse economie te ondersteunen.

Maar waarom is het zo dat de generaties die nu hun leven in Parijs of Frankrijk hebben eigenlijk niet eens meer weten waarom zij zich afzetten en er een grote bende van maken. Komt dat, omdat het normaal is geworden? Waarom is het ondanks het verleden en de vreselijke dingen die gebeurd zijn niet mogelijk om het uitgangspunt van Frankrijk: Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap na te streven. Is er teveel gebeurd? Of komt het toch door de sociaal- economische toestand waarin veel jongeren in de Banlieus verkeren?

Feit blijft wel dat Parijs al lang niet meer datgene is wat het was. Terwijl de romantici onder ons genieten van dat kleine stukje mooi Parijs, wordt even verder op een heftige strijd gestreden. Het is te hopen dat Parijs voor de romantische zielen onder ons blijft wat het voor hen is. En hopelijk niet een getto vol tuig en gangsters, waar geen plaats meer is voor gevoelige zieltjes.