Tsjaaaaakaaaa. Waarom zijn wij hier op aarde?! Je moet iets doen! Je moet iets bereiken! Tsjaaaaakaaaa. Tsjaaaaakaaaaa. Tsjaaaaakaaaa. Je denkt dat je helemaal niets kan, maar dat is niet waar! Iedereen kan alles bereiken! Tsjaaaakaaaa!
Ik kon een periode niet schrijven door een akkefietje met mijn pols. Hiervoor moest ik zowaar het ziekenhuis bezoeken voor een röntgenfoto. Fietsende over de parkeerplaats van het ziekenhuis bedacht ik mij, zou ik op deze plaats niet een grotere kans lopen op een ongeval. Dat er opeens een auto onverwachts in zijn achteruit wordt gezet en mij pijnlijk raakt.
Als ik een boek wil lezen of een film wil kijken, dan betrap ik mij er steeds vaker op dat ik eerst de recensies lees. Ik wil simpelweg geen tijd besteden aan iets nutteloos. Typ kritiek of recensie in op internet en je krijgt miljoenen sites die het beeldscherm passeren. Er zijn meer kritieken van films en boeken op de wereld, dan dat er films en boeken zijn.
Ik ben een jongen van de stad. Auto’s rijden langs mijn raam voorbij, wanneer ik rustig een boek zit te lezen. Ik word wakker van de eerste tram in de ochtend en mijn studie naar de psychologie werd in het verleden vele malen onderbroken door de sirenes van een politieauto. Wanneer ik uit mijn raam kijk of door mijn buurt loop worden de grenzen van mijn kijken bepaald door de gebouwen om mij heen. Een weiland toont zich maar zelden op mijn netvlies. Soms als ik van Amsterdam naar Amstelveen rijdt op mijn fiets, dan wil ik nog wel eens een rustige route door het weiland nemen.
Nederland bevat vele mensen, waar ik simpel gezegd geen bal van snap. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ergens geen “bal” van snappen een eigenaardige uitspraak is. Zouden de wegen, die teelballen afleggen in het leven, niet te bevatten zijn? Of snappen ballen in het algemeen weinig van deze wereld?
