Het was een openbaring voor me. Drie uur lang was ik genoodzaakt mijn mond te houden en te luisteren. Toen ik buiten stond, kon ik weer vrijuit spreken. En de eerste woorden die mijn hersens manifesteerden waren: Jezus Christus.
Het is een klein kastje, rond aan de achterkant, met alleen aan- of uitknop. Het leek op een computerspelletje, maar ik kon niet achterhalen wat het doel van het spel was. Laat staan hoe ik moest winnen.
“Nu weten we waar we heen moeten”, hoorde ik van de achterbank komen.
In de grote tafel die in de woonkamer van mijn ouders staat, staan twee afdrukken van waxinelichtjes. Op een zondagochtend, drie of vier jaar voordat ik begon met roken, was ik wakker geworden om niet meer te kunnen slapen, vermoedelijk te wijten aan de zomertijd. Villa Achterwerk was nog niet begonnen, een uur tijd om te doden met vuur.
Als het niet mag, is het leuker.
Ik weet nog dat ik de hele middag ben gaan kijken of het pakje sigaretten nog op de trap lag. Het waren de sigaretten van mijn zus. Ondanks dat mijn moeder er tegen is dat haar kinderen roken, had ze het pakje uit de vuile was gehaald om deze terug te geven, in plaats van weg te gooien. Als ze er om vijf uur nog lagen, dan nam ik ze.
Het enige dat ik tot nu toe van mijn koffie heb genuttigd, is de geur die het apparaat in de keuken deed verspreiden en nu al voel ik in mijn onderbuik traag de druk oplopen om deze zonder geluid, maar met een soort warme, bijna brandende, sensatie te ontladen. De geur ervan valt nog mee, maar dat komt waarschijnlijk omdat deze overstemd wordt door de dikke wolk deodorant waar ik mij mee omgeven heb. Geen zin mij te douchen.
