Hemelsbreed

Twee jaar geleden begon ik aan de studie sociologie. Nu begin in opnieuw. De gangen van de faculteit zijn vertrouwd, maar de mensen die erin rond lopen zijn nieuw. Zelfs de mensen die ik al ken, zijn vernieuwd. Of eigenlijk verouderd. Vooral de dames.

In eerste instantie viel het me op dat haar borsten groter leken. Tevens stak er een klein buikje door haar shirt, welke iets te strak was. Dat zag ik doordat de plaats waarvan ik aanneem dat haar navel onder zou zitten, een beetje indeukte. Het bestond tot de mogelijkheden dat ze dit kledingstuk ook al aan had toen ik mij twee jaar eerder aan haar voorstelde. En zoals het een goede ouder wordende vrouw betaamt, droeg ze een beetje vet om haar heupen.

Vriendin

Ze is mooi, maar verdient het niet op de cover te staan. Zeker niet als het blad vernoemd is naar iets waar ze niet zo goed in is. Dat is meestal het probleem met egoïstische mensen, die zijn niet zo goed in vriendschap. Make-up maakt je karakter niet mooi. De reclame zegt: L’Oreal, omdat je het waard bent? Nee, omdat je het koopt. En zo is het ook een beetje gegaan met haar verschijning in het blad. Je kunt er namelijk voor opgeven. Ik ben benieuwd welke criteria men daar hanteert.
En o ja. Ik heb met haar geneukt.

Alle Fransen zijn homos

Dertien uur lang zit je in de trein te gapen. Dat is het lot van de 2e klasse, of eigenlijk het lot van de arme student. Corré de Armer, zouden ze in Frankrijk gezegd hebben. Even zoveel uren slaap je dan in je eigen bedje. Niet omdat het na anderhalve week weer de vertrouwde slaapplaats is, maar omdat een vakantie niet bedoelt is om uit te rusten. Het lijkt me dan ook duidelijk dat je van al dat gapen enorm moet schijten.

Ik ben Trouwlezer, van de Volkskrant

Het mooiste van een dagje krant zijn de zwarte vingers en afdrukken daarvan in mijn notitieboek. Waar anders behoort over een krant geschreven te worden, dan in het Newscafe. Het enige nadeel daarvan is dat iedereen steeds mijn krant van mij af wil nemen. In de veronderstelling dat de pagina’s op mijn tafel eigendom zijn van het café, vraagt men vriendelijk doch retorisch of zij deze in mogen zien.

Jullie zijn allemaal sukkels

Ik vond het zwaar ironisch. Gister in het NOS-journaal en vandaag (dat wil zeggen dertien juli) in de Volkskrant wordt bericht over wat te doen om een agent te beledigen. Zeg geen ‘fuck you’ tegen hem of haar en zorg dat je je middelvinger in een andere windrichting stuurt. Maar er werd niet gesproken over lul of sukkel. Terwijl dat toch echt de woorden waren waarom mijn vriend een nacht in de cel heeft gezeten.