Hemelsbreed

Twee jaar geleden begon ik aan de studie sociologie. Nu begin in opnieuw. De gangen van de faculteit zijn vertrouwd, maar de mensen die erin rond lopen zijn nieuw. Zelfs de mensen die ik al ken, zijn vernieuwd. Of eigenlijk verouderd. Vooral de dames.

In eerste instantie viel het me op dat haar borsten groter leken. Tevens stak er een klein buikje door haar shirt, welke iets te strak was. Dat zag ik doordat de plaats waarvan ik aanneem dat haar navel onder zou zitten, een beetje indeukte. Het bestond tot de mogelijkheden dat ze dit kledingstuk ook al aan had toen ik mij twee jaar eerder aan haar voorstelde. En zoals het een goede ouder wordende vrouw betaamt, droeg ze een beetje vet om haar heupen. Vrouwen met dikke billen die zich na een grillige dieetepisode tegen beter weten in in hun streefbroeken proppen, scheuren daar uit. Alleen zat ditmaal de broek waarvan een naad zich duidelijk had willen losmaken niet om brede heupen. Het waren zelfs hele mooie. Het waren heupen welk de capaciteit hadden mijn kinderen te baren, maar tegelijkertijd de potentie daarna terug te keren. Het viel mij op, omdat ik op de grond zat, wachtend totdat de studieadviseur mij het advies gaf dat ik die niet nodig zou hebben. Normaal gesproken kijk je uit je krant op om recht in de ogen van je tegenspreekster te kijken, maar dit was duidelijk niet normaal. Gelukkig liep ze drie keer langs, waarvan ik de laatste keer haar toch in de ogen probeerde te kijken. Een blik die zij pareerde met ‘hoi’. En als een AIO een bal kaatst, dan kan ze hem van mij terug verwachten. Dat deed ze en glimlachte. Ik glimlachte.

Daar besloot ik vanaf heden te vallen op oude vrouwen. Volwassen of zich in ieder geval niet meer als dusdanig voor te doen. Het strakke lichaam, dat optreed wanneer haar lichaam nog groeit en de huid iets minder snel, achter zich gelaten hebben, maar daar geen probleem meer van makend. Wel onzeker is, maar anderen daar niet mee lastig vallend. Kinderen geen bezwaar. En dat meen ik. Dat komt door de broertjes Veerman, maar daar later meer over.

Niet veel later dacht ik mij in het walhalla te bevinden, namelijk in het college statistiek 1a. Het college vulde een zaal met zowel schakelende sociologen als pedagogen. In een schakeljaar zitten mensen die ouder zijn dan de reguliere eerstejaars. Daarnaast blijkt de opleiding pedagogiek verhoudingsgewijs door meer vrouwen dan mannen gevolgd te worden. Hier zat ik dus omgeven door oudere vrouwen die mijn kinderen op zouden kunnen voeden. Dat één van hen reeds kinderen had opgevoed, deed mij niets. Haar voorkomen wel. Hier en daar zat nog wel een verdwaalde socioloog, maar die zal hetzelfde gevoel hebben gehad als ik.

Het hemelse gevoel maakte echter spoedig plaats voor teleurstelling. Een vrouw, waarvoor ik nog geen zaaddonor zou willen worden, begon te spreken over medianen, modussen en gemiddelden. Zij zou ons leren om statistische te denken. Dat was iets anders dan logisch nadenken. Ik concludeer hieruit dat statistiek dus onlogisch is. Dit was mijn allereerste college, maar ik dreigde de draad nu al uit het oog te verliezen.
Maar het kan ook zijn dat ik mijn concentratie even kwijt was, want achter mij durfde iemand te spreken; “is gemiddeld iets dat in het midden?”. Toen haar aankeek, leek ze vers van de pabo (onder andere afgaand op haar rekenkundigheid). Een meisje dat er nog niet durfde te denken om mijn zaad te ontvangen.

Tijdens de pauze ben ik naar huis gegaan. In de veronderstelling dat ik tussen de verse studentes een nieuwe relatie zou kunnen vinden, had ik al mijn pornografie de deur gewezen. Hoop is slechts gevend, zolang de illusie nog bestaat.

Hoe groot is eigenlijk de statistische kans dat de hemel en de hel precies dezelfde plek zijn?

[i]Cor Jan van Zwol[/i]