Ze was er niet. Het enige meisje waarvan ik graag wilde dat ze er was. Ik heb haar altijd beschouwd als het meisje uit mijn achterban. Op de achtergrond, maar mijn volgeling. Ze is blond, maar niet dom. Vooral naïef. Echter, langzamerhand kom ik erachter dat ze dat niet is, want ik volg haar.
Vanavond belde ze aan half uur voor aanvang dat ze niet kwam. “Wees maar boos”, maar ik ben niet boos. Verdomme. Teleurgesteld.
Het was een goede nacht. Dat realiseerde ik mij ondertussen al. Eigenlijk voelde ik het van tevoren al aankomen, maar achteraf is het gemakkelijk praten. We zaten de hele avond al op het terras. De eerste drie uur in de stad en de laatste op het dak. Ik voelde mij gelukkig. Wellicht kwam het door het witbier, wellicht was het de wiet, maar het maakte de belevenis niet minder fijn.
Het waren de geluiden van radio 538 die uit mijn wekker kwamen. Twintig voor acht en dus werd ik niet direct gewekt. Meestal ben ik een beetje aan het soezen doordat mijn ogen nog aan elkaar geplakt zijn. Langzamer begon ik te luisteren naar de gesprekken. Deze ochtend werd ik geboeid door een discussie over veiligheid en privacy. Beide leken elkaar uit te sluiten, dus moesten zij een keuze maken. De conclusie was dat ze wel veiligheid wilden, maar dat mocht niet ten kosten gaan van de privacy.
Dodenherdenking is een hel. Het betekent namelijk dat alle winkel eerder sluiten. Stervend van de honger bleef ik achter. Zou mijn dood ook herdacht worden volgend jaar?
Nu ik steeds minder denk aan hoe leuk het was in mijn voormalige relatie, begin ik steeds meer te denken aan de tijden die leuk waren in mijn voormalige relatie. Nu het verdriet weg ebt, ontstaat er ruimte voor oude behoeften aan nieuwe gevoelens. En natuurlijk begint dat heel banaal.
