Ze was er niet. Het enige meisje waarvan ik graag wilde dat ze er was. Ik heb haar altijd beschouwd als het meisje uit mijn achterban. Op de achtergrond, maar mijn volgeling. Ze is blond, maar niet dom. Vooral naïef. Echter, langzamerhand kom ik erachter dat ze dat niet is, want ik volg haar.
Vanavond belde ze aan half uur voor aanvang dat ze niet kwam. “Wees maar boos”, maar ik ben niet boos. Verdomme. Teleurgesteld. Ik heb ooit eens iets met haar gehad. Dat wil zeggen, we hebben drie weken lang elkaars tong gedeeld. Op je zeventiende is dat iets. Ik ben ermee gestopt, onder het mom van dat het te makkelijk was om alleen te zoenen. Ik wilde geen relatie dacht ik toen. Er zat een week tussen, toen zoende ze met één van mijn vrienden. Het maakte me niet uit. Behalve dat ze langduig met hem zoende. Diep van binnen wilde ik dat ook. En het kutte is, dat ik bij ieder vriendje dat ze kreeg, ik het zelfde dacht. Waarom niet ik?
Vanavond had ik een discussie. Het ging over redenen om niet je geluk na te streven. Veiligheid bijvoorbeeld. Waar ik het per definitie mee oneens ben. Het ten aller tijden nastreven van geluk, is het hoogste goed. En toch deed ik dat zelf niet. Ik heb nooit geprobeerd haar alsnog voor mij te winnen. Dat komt omdat ik niet wil dat ze pijn heeft.
Als ik heel eerlijk ben, dan wil ik bij haar zijn. Nog meer wil ik dat zij bij mij wil zijn. Alleen dan moet ik eerst een beetje over mijn eerder ervaringen met vrouwen vertellen. Het is namelijk vaak voorgekomen, dat mijn verliefdheid verdween. Voor een mij onverklaarbare reden. Daarom ben ik bang iets met haar te beginnen. Bang dat ze pijn krijgt van het eind van een relatie, maar nog banger dat ik die pijn veroorzaken zal. “It is better to have loved and lost, than never to have lost at all”, schreef Tennyson, maar ik durf het te betwijfelen.
Totdat ze vertelde dat ze niets voelt. En dan bedoelt ze geen emoties. Dat vertelde ze me laatst. Ik merkte het toen ze niet afbelde voor mijn feest. Ergo, ze voelt niets voor mij. En, wat misschien nog belangrijker is, ze voelt dus ook geen pijn.
Waarom heb ik het haar nooit verteld? Waarom heb ik haar nooit in bed proberen te krijgen? Waarom. Waarschijnlijk omdat ik bang was mijzelf pijn te doen…
In de gedachte dat ik mijn brood zou willen verdienen met hetgeen ik schrijf, had ik mooi zinnen en woordspelingen bedacht om mijn verhaal op te baseren. Zoals: ‘Jan, de oude molenaar’. En: ‘Buiten regent het honden en katten zoeken bescherming onder auto’s’. Maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik moet schrijven wat ik voel. Nu ze er niet is, is dat een kutgevoelen. ‘No woman, I cry’, had Bob Marley moeten schrijven. Misschien moet iemand juist mijn stekker eruit trekken.
[i]Cor Jan van Zwol[/i]
15 reacties
Shitonya · 30 juni 2007 op 09:56
beautiful
arta · 30 juni 2007 op 10:16
[quote]Maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik moet schrijven wat ik voel. [/quote]
En dat is je goed gelukt!
🙂
SIMBA · 30 juni 2007 op 10:57
Mooi stukje Cor Jan!
Siebe · 30 juni 2007 op 11:25
Zo, dat is een andere CJ dan we tot dusver hadden gezien, voor zover ik me kan herinneren tenminste.
Erg moooi gedaan Cor. Vooral het concept van de vriendin die in een schijnbaar levendige staat van coma verkeert. Zo geredeneerd kun je je tenslotte nog afvragen of het in jouw comatueuze staat uberhaupt wel mogelijk zou zijn om de stekker eruit te trekken zoals je je afvraagt in de laatste zin. Immers, jouw schijnbaar comatueuze staat van leven.
Wel stel ik vast dat je hier en daar de hand ietsjes hebt gelicht met de opdracht. Ik lig er niet wakker van, niet zoals jij hebt gedaan tenminste gelet op tijdstip van inzending, maar dat had misschien ´chiquer´ gekund. Over chique gesproken, mooi woord trouwens: ´kutgevoelen´.
Gr!
S.
Dees · 30 juni 2007 op 11:34
Weer eens iets anders dan The Smiths, die mij overigens wel lang geleden door mijn eindexamen hebben weten te slepen, maar dat terzijde.
Een opdracht doet veel mensen goed, als ik het zo lees. Het boort net weer iets anders aan en hoewel opgelegd, is het authentieker dan onopgelegd. Tegenstrijdig eigenlijk…
Ik weet de opdracht overigens niet meer zo goed, maar vind het een heel mooi stukje, een bedeesd eendje in een coma als de zwaan…
senahponex · 30 juni 2007 op 12:24
[quote]. ‘No woman, I cry’, had Bob Marley moeten schrijven[/quote]
Heel goed, petje af
lisa-marie · 30 juni 2007 op 13:10
heel goed geschreven en met een glimlach gelezen.
Quinn · 30 juni 2007 op 15:56
[quote]“It is better to have loved and lost, than never to have lost at all”[/quote]
Juist! Eerst vroeg ik me af of de tweede ‘lost’ geen ‘loved’ moet zijn; in tweede instantie vind ik hem in deze vorm eigenlijk ook erg mooi. En nou weet ik eindelijk van wie die quote is. Bedankt daarvoor. Een heel waar stukje.
Mosje · 30 juni 2007 op 21:39
Elke keer verrassend, de themacolumn. Ook nu. Erg leuk.
CJvZ · 1 juli 2007 op 14:38
Dank jullie allemaal voor de positieve feedback.
Ik heb een tijdje zitten wordstelen met een andere vorm van dit verhaal. Meer literaire zogezegd. En de verplichte zinnenn waren ook een grote uitdaging. Dus ik heb inderdaad een beetje gesmokkeld. Maar naar veel schrijven en veel schrappen, heb ik maar besloten het in deze vorm te gieten. En geslaagd dus.
Ondertussen ben ik druk bezig met het doorgeven van het stokje, dwz opdracht formuleren en mensen uitnodigen. Dus dit mooie concept blijft varen.
KawaSutra · 1 juli 2007 op 17:03
Een mooie beschouwende CJvZ.
CJvZ · 11 juli 2007 op 22:57
Ik zat te denken. Tot op heden heb ik nog niets van haar gehoord. Zou ze het misschien gelezen hebben?
Quinn · 12 juli 2007 op 02:09
Er is maar één manier om daar achter te komen, CJ. Praat met haar. Wat heb je te verliezen?
Mup · 17 juli 2007 op 15:54
Het is echt mooi om te zien hoe iemand met een opdracht (en ook geen makkelijke deze keer) een hele ander schrijfsel naar voren brengt, klasse Cor,
Groet Mup.
pally · 1 augustus 2007 op 16:03
een column die me door de oprechtheid aanspreekt. Ongekunsteld,ondanks de beperkingen.
Chapeau!
groet van Pally