“He, alles goed?”
“Ja best, met jou?”
“Goed hoor. Maar best, dat klinkt niet heel enthousiast?”
“Nou, eigenlijk heb ik me wel eens beter gevoeld.”
“Lucht je hart, meid.”
“Ik heb gisteren afscheid genomen van mijn mooie nagels. Viel me zwaar. Ik denk dat ik, hoe krap ik ook kom te zitten volgend jaar, toch weer neppers erop laat zetten. Dan eet ik maar wat minder.”
“Gelden deze kaartjes al?” Ik sta samen met een vriendin voor de ingang van het casino in Rotterdam. Op de kaartjes staat met koeienletters ‘Geldig vanaf september’. Maar wij zijn blond en doen net alsof we van niets weten.
Achter de balie staat een lekker ding met donkere krullen. Hij kijkt ons met gefronste wenkbrauwen aan, waarop wij lieflijk glimlachen.
“Helaas dames,” zegt hij tenslotte, “geldig vanaf september.”
Het regende die dag. Wat niet vreemd was in augustus in Nederland. We zaten binnen aan de thee met biscuitjes. Je staarde naar buiten. Ik nam kleine slokjes van mijn thee.
Opeens stond je op.
“Kom, we gaan naar buiten.”
Ik lachte, maar je had je schoenen al aan en gooide mijn schoenen in mijn richting.
“Kom op joh! We gaan een regendans doen! Lachen.”
Ik ben absoluut niet arrogant en ik kijk ook niet op andere mensen neer hoor, maar ik heb dus een behoorlijk modieus maatje. Maatje 36 om precies te zijn. Ik ben de enige in mijn omgeving met die maat. Al mijn vriendinnen hebben 38 of 40, en er is er zelfs een met 42. Die is verder wel aardig hoor.
Hij smst niet meer. Mijn nagels zijn eraan, ik begin nu aan mijn vingertoppen te knagen. Zuchtend lees ik mijn laatste smsje nog een keer. Stond er iets verkeerds in? Heb ik hem boos gemaakt? Staat hij in zijn recht mij niet meer terug te smsen?
“Welnee,” zegt een vriendin. “Zo zijn mannen. Hij had gewoon geen zin meer om te smsen waarschijnlijk. Gewoon even afwachten.”
Dus ik wacht af.
