Helaas, we liggen eruit. Gisteren gingen mijn vrienden en ik nog vol goede moed naar de kroeg. Het begon pas om 9 uur ’s avonds dus uiteraard hadden we van tevoren flink wat bier op, je moet toch wat. Onderweg naar de kroeg besloten we een paar ruiten van bushokjes in te slaan. Wat een lol.
Haar ogen draaien weg. Ik zie hoe het leven uit haar lichaam stroomt en ik kan niets anders dan huilen. Zo jong, zo vol van het leven. Allerlei plannen verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze wou zo graag, maar het is voor haar te laat. Ze kan niet meer zeggen dat ze morgen echt gaat doen wat ze wil, zoals wij. Morgen ga ik die reis plannen. Morgen ga ik echt genieten.
2005. Wat een geweldig jaar was dat. Een jaar vol feesten. Ik werd toegelaten op de opleiding van mijn dromen, slaagde glansrijk voor mijn examens en haalde eindelijk mijn rijbewijs. Ik leefde op een roze wolk. De liefde van mijn leven had ik allang ontmoet, dacht ik toen. We waren voor elkaar bestemd. In september ontmoette ik mijn nieuwe klas en het waren stuk voor stuk geweldig leuke mensen. Elke ochtend werd ik wakker met een big-smile op mijn gezicht. Het kon gewoon niet beter.
“Heeeee, terug op de porno!!!” schreeuwt Lars.
Verschrikt kijk ik op, mij nog niet bewust van mijn fout.
“Maar de herhaling van Oprah…” begin ik nog, maar de afstandbediening is al niet meer van mij.
Voorgesteld worden aan ‘de vrienden van’ is leuk, maar niet als ze gelijk je televisie overnemen. Dat wordt porno vanavond. Hij grinnikt alleen maar.
Zenuwachtig kamt hij zijn haar nog een keer. “Zit het wel goed? Moet ik er nog wat gel in doen?” Ik heb hem nog nooit zo nerveus gezien. Hij heeft zich al tien keer omgekleed en ik moet maar zeggen wat het leukste staat. En ‘het staat allemaal leuk’ volstaat niet. Hij transformeert van stoere vent naar zenuwachtige metroseksueel. En waarom? Hij gaat mijn vriendinnen ontmoeten.
