Het regende die dag. Wat niet vreemd was in augustus in Nederland. We zaten binnen aan de thee met biscuitjes. Je staarde naar buiten. Ik nam kleine slokjes van mijn thee.
Opeens stond je op.
“Kom, we gaan naar buiten.”
Ik lachte, maar je had je schoenen al aan en gooide mijn schoenen in mijn richting.
“Kom op joh! We gaan een regendans doen! Lachen.” Je rende naar buiten, richting de polder. Ik rende je gillend achterna, zag nog net hoe mijn buurvrouw verontrust naar buiten keek. We renden alsof ons leven er vanaf hing, kletsnat van de stromende regen, gierend van het lachen. Als een stel bezetenen renden we de weilanden in en sprongen in de plassen.
“We lijken wel kleine kinderen!” gilde je.
We lieten ons achterover vallen en bleven zo zitten in de regen.
“Ik hou van de regen,” zei je. “Het is alsof de regen al je zorgen wegspoelt.”
Ik keek naar haar en voelde zoveel warmte tussen de koude regendruppels. Alsof onze hechte vriendschap hier voor altijd werd bezegeld.
“Je ziet er niet uit, trouwens,” lachte ze ineens. “Ooit van waterproof mascara gehoord?”
Vandaag regent het weer. Je kist zakt dieper weg in de grond en ik blijf je stem maar horen. “Leef!” riep je. “Word wakker!”
Ik wil niet weglopen van deze plek. Waar jij ligt. Ik wil dichtbij je zijn, maar je bent al veel te ver. Dus ik loop weg. In de stromende regen loop ik langs de hekken van het weiland waar we vorig jaar nog doorheen renden.
“Compleet gestoord,” hoor ik iemand zeggen. Daarna hoor ik die mij zo vertrouwde lach. Even ben je weer bij me.
“Toe dan. Doe een regendans voor me.”
En ik richt mijn gezicht naar de wolken. Spoel mijn zorgen weg.
Ik klim over het hek en ren. Ik ren zo lang ik genoeg adem heb. Ik ren alsof mijn leven er vanaf hangt. Ik hoor je lachen en even ren je weer naast me. Even zijn we terug in 2005.
Je glimlacht. “Ik moet nu echt gaan,” zeg je. Ik glimlach terug. En ze is weg. Maar nooit uit mijn gedachten. Elke regenachtige dag zal ik aan haar denken en tijdens elke regenbui zie ik ons weer rennen door de weilanden. Voor nu knijp ik mijn drijfnatte haar uit en veeg de mascara van mijn gezicht en loop naar huis. Het is goed zo.
13 reacties
Dees · 26 juli 2006 op 09:20
Chantal, dat heb je prachtig opgeschreven. Voel me een voorbijganger in het weiland. Met een beetje kippenvel.
Mosje · 26 juli 2006 op 09:31
Prachtig stukje. Hoewel er iets sterft, net als in deel 1, gaat het toch meer over nieuw leven juist. Heel mooi.
KawaSutra · 26 juli 2006 op 13:43
Prachtig, ik ben onder de indruk.
Ik denk dat je hiermee de kern raakt van een afscheid van een echte vriendschap wat nooit echt een afscheid is
Mosje · 26 juli 2006 op 14:16
Kawa, als ik dit stukje lees, in samenhang met deel 1, heb ik het gevoel dat het niet om een afscheid van een vriendschap gaat, maar over het afscheid nemen van je jeugd en het wakker worden in volwassenheid.
wendy77 · 26 juli 2006 op 21:21
in 1 woord PRACHTIG Chantal………. :kiss:
melady · 26 juli 2006 op 23:39
Ben met je meegelopen, heb de regendans gedaan. Knijp nu mijn drijfnatte haar uit en veeg de mascara van mijn gezicht.
Je bent je dierbare ‘kind-zijn’ verloren en bent nu volwassen. Maar het kan evengoed zijn dat je een dierbare verloren hebt. Maakt niet uit.
Je hebt het prachtig beschreven.
Mijn columnpje volgt hierna over de dood van mijn moeder. Toeval?
Nana · 27 juli 2006 op 11:45
Die regendans heeft gewerkt. 🙁
pepe · 27 juli 2006 op 14:41
Geweldig mooi geschreven
Mup · 27 juli 2006 op 17:38
[quote]Het is goed zo. [/quote]
Prachtcolumn,
Groet Mup.
WritersBlocq · 27 juli 2006 op 20:06
Bloed- en bloedmooi! Jammer dat je van ‘je’ naar ‘ze’ gaat in de laatste alinea, ik vond het ‘je’ zo mooi…
Prlwytskovsky · 27 juli 2006 op 20:49
Ik wil je niet bang maken Chantal maar augustus moet nog beginnen hoor. 😉
DriekOplopers · 27 juli 2006 op 23:14
Hulde, Chantal! Prachtig gedaan!
Driek
Ma3anne · 28 juli 2006 op 08:05
Indringend geschreven. Mooi.