De internetcommunity is sinds kort compleet in de ban van Breedster, de nieuwste hype op het gebied van sociale software. Gedeeltelijk gebaseerd op het Tamagotchi-principe, zijn de voornaamste bezigheden op Breedster samen te vatten in drie woorden: eten, poepen en voortplanten. Dat laatste vooral veel, maar liever ook weer niet. Voorgangers Orkut en Friendster zijn immers al enige tijd passé; de exclusiviteit is daar inmiddels ver te zoeken.
De nieuwe vriendin van mijn moeder ‘ziet’ dingen. Geesten, welteverstaan. En dat niet alleen, ze communiceert ook met ze, ziet deuren verschijnen en ruikt of je gedachten wel rein zijn. Nu moet ze dit natuurlijk helemaal zelf weten. Het is dankbaar voer voor gespreksstof op feesten en partijen en nuchter als ik ben, neem ik alles toch wel met een zak zout. Tot ze me vanmiddag bij de koffie meldde dat er een dooie vent in m’n keuken stond.
Valentijnsdag is mijn ding niet. Niet omdat het bedacht zou zijn door de PTT, floristen of chocolatiers of omdat je de godganselijke dag wordt doodgegooid met deprimerende zwijmelmuziek. Zelfs niet omdat je je als single bijna verplicht eenzaam moet voelen op Valentijnsdag. Niets van dat alles. Mijn afkeer is meer van frustrerende aard; ik ben er gewoon niet goed in. Wat zijn toch in vredesnaam de Valentijnsetiquettes?
Seks is vies. Althans, dat dacht ik. Ik was er als kind dan ook heilig van overtuigd dat míjn ouders daar niet aan deden. Tot mijn overbuurjongetje en tevens verloofde op een dag verklapte dat mijn ouders wel drie keer seks hadden gehad, want ze hadden toch zeker drie kinderen. Verongelijkt verbrak ik onmiddellijk de verloving; ik had ‘m wel door! Ook al was ie nog zo klein, hij had een piemeltje. Ongetwijfeld probeerde hij het onderwerp vast bespreekbaar te maken voor een volgende stap in onze platonische verkering.
Een paar jaar geleden had ik een nogal vreemd vriendje. Nou ja, even terugblikkend op mijn relatie-cv – sectie voormalige partners – was dit bepaald geen uitzondering. Toch spande deze jongen wel de kroon. Maandenlang deed hij zich voor als rijke ondernemer die me, ondanks zijn Porsche en BMW, altijd sportief met de fiets kwam opzoeken. Tot ik erachter kwam dat hij (30) bij zijn ouders woonde en de fiets nog moest lenen.
