Ik zie, ik zie wat jij niet ziet…

De nieuwe vriendin van mijn moeder ‘ziet’ dingen. Geesten, welteverstaan. En dat niet alleen, ze communiceert ook met ze, ziet deuren verschijnen en ruikt of je gedachten wel rein zijn. Nu moet ze dit natuurlijk helemaal zelf weten. Het is dankbaar voer voor gespreksstof op feesten en partijen en nuchter als ik ben, neem ik alles toch wel met een zak zout. Tot ze me vanmiddag bij de koffie meldde dat er een dooie vent in m’n keuken stond. Wat zeg je? Een lekker ding dan toch hopelijk? Onwillekeurig gleed mijn blik onderzoekend over mijn keukenkastjes, de gootsteen, de kanariegele muren en dito vloer. Niets. Lacherig vroeg ik nog of ie misschien mijn afwas kwam doen, maar dat leek haar sterk. Toch jammer. Toen ze als klap op de vuurpijl ook beweerde dat er nóg twee geesten ronddwaalden in mijn appartement – waarvan er één achter mijn moeder stond – was mijn acceptatiegrens wel zo ongeveer bereikt.

Dat het mens citroenen ruikt als ik onreine gedachten heb, is tot daar aan toe. Scheelt weer in de schoonmaakmiddelen, denk ik dan maar. Maar waarom zouden in hemelsnaam drie wildvreemden op hun dooie gemak (letterlijk!) maar een beetje rondhangen in mijn huis? Okay, ik kan er op z’n tijd ook wel van genieten als ik zie hoe Patty zich met moeite in een spijkerbroek wurmt, hoe hulpeloos Frans blijkt te zijn als z’n vrouw van huis is en hoe snel mannen hun liefje vergeten als ze op een eiland vol geile vrouwen worden gedropt. Maar zouden geesten zich ook verlagen tot dergelijke voyeuristische neigingen? En zoja, wat valt er nou te zien in mijn huis?

Argwaan overviel me, toen ik eindelijk weer alleen thuis was. Of… was ik wel alleen? Opeens leek alles verdacht. Vanmorgen nog werd ik wakker doordat de stofzuiger opeens aanstond in de woonkamer. Slaapdronken heb ik ‘m uitgedaan en m’n katten verweten dat ze op z’n minst hadden kunnen stofzuigen als ze toch zo onhandig waren geweest om op de aan-knop te springen. Ik vond al dat ze me zo onschuldig aankeken. En wat dacht je van vorig weekend, toen ik wilde gaan koken en het vuur van het gasfornuis tot mijn schrik al aan bleek te staan. Brrrr!

Omdat ik ooit eens had gehoord dat katten de doden kunnen zien, mocht mijn (zwarte) kat eerst even mijn toilet inspecteren voor ik me erin waagde. Voor de verandering ging de deur stevig op slot. Alsof dat een geest zou kunnen tegenhouden. Maar terwijl ik me op het toilet zat af te vragen of er misschien een vies oud mannetje naar mijn blote kont zat te staren, realiseerde ik me dat ik me belachelijk aan het gedragen was. ‘Eerst zien, dan geloven’ was altijd mijn motto. Precies de reden voor mijn atheïstische bestaan. En als het ontstaan van de wereld wetenschappelijk te verklaren valt, dan zal dat met het zien van geesten toch ook wel zo zijn?

Zoals altijd bood de computer weer uitkomst. Op bijna onverklaarbare wijze maakte mijn laptop contact met een computer in Amerika – duizenden kilometers verderop, en bracht een tekst op mijn scherm. Een wetenschappelijk onderzoek gepubliceerd in de National Enquirer, waaruit bleek dat een hoog dopaminegehalte in de hersenen verantwoordelijk kan zijn voor het zien van paranormale verschijnselen, zoals bijvoorbeeld geesten. Ha! I love it when I’m right. Nog beter is dat ik het verhaal niet hoef te geloven, zonder dat ik daarmee de vriendin van mijn moeder tot leugenaar of nutcase bestempel. Ze heeft slechts een overdosis aan dopamine in haar hoofd! Hmm, die hou ik erin.

Opgelucht neem ik mijn comfortabele maar verre van flatteuze houding weer aan achter de computer. Heerlijk, ik kan weer helemaal mezelf zijn, in m’n nakie rondlopen en ongegeneerd in m’n neus peuteren. Niemand die het ziet! Voor de grap roep ik nog even hardop: “Wegwezen, ik moet geen geesten in m’n huis!”

“Oh, en doe de groeten aan oma.” Je weet tenslotte maar nooit…