Sla je slag… op mijn gezicht…

…als het je pijn verlicht…

“Wauw! Leuk, dat heavy werk. Ik heb de stoere kids helemaal onder controle man!” Zei ik vol trots na mijn eerste week als jongerenwerker. Eén en al gezelligheid met die bengels, deugnieten, belhamels, kwajongens. Of zal ik het voor deze keer ongeleide projectielen noemen? Ja, laat ik het maar doen. Alleen omdat ik sinds vandaag ervaringsdeskundige ben op het gebied van slachtoffer zijn van zinloos geweld. Tja, na ‘zonnig’ weer weer, komt regen..schijnt.

Primadonna?

“Ze komt, ze komt… .” Het is alsof kleine kinderen het over de Sint hebben. Ik heb het over iemand anders. Beide personen hebben gemeen dat ze graag komen, maar daar houdt meteen elke gelijkenis op. Okay, misschien dat ze allebei even oud zijn, maar meer niet. Of dat ze allebei van kleine kinderen….oh nee dat is die andere idool, die idool die nu waarschijnlijk niet eens de eerste ronde doorkomt bij dat populaire programma en het onderspit moet delven tegen Herman-the-dancer op de ‘Idols blooper dvd’.

Wat een bende…

“Weken, maanden, jaren van voorbereiding. Het moet de geschiedenisboeken in gaan. Naast Volkert en Mohammed zal zijn naam prijken. Niet eens met de gedachten van de betreffende persoon. Tot in de kleinste details is het voorbereid. De ‘grootste’ van het land, zal er aan gaan geloven. Het kan gewoon niet fout gaan. Eén cola op die avond, bracht hem het wapen. Trillend op zijn benen. Hij kijkt naar links, hij kijkt naar rechts. Geen beveiliging. Het ijsklontje kon gegooid worden. …”

Brokeback-hooligans

Het is zomaar een zondagavond, een avond waarbij ik naar een besloten optreden ga van de Kaiser Chiefs in Rotterdam. Er staat een kleine rij en niet iedereen lijkt te snappen wat er gaande is voor de ‘winkel’ zo laat in de avond. Ik ga iets leuks doen, maar voor die nieuwsgierige mensen is er verder geen bal te doen. Toch klinkt er geschreeuw: “Hand in hand, kameraden….” Het is die pure pathetische clubliefde van die Brokeback Mountain-mannen van Nederland.

Zachte G(ay)

Mijn zogenaamde vrienden hadden een verrassing voor mij. “Trek je pak aan, we gaan uit!” Tetterde Dave door de telefoon. “Klinkt goed,” dacht ik. Een avondje entertainment kan ik altijd wel waarderen. Nadat ik mezelf nog eens trots in de spiegel bekeek met een ‘je ziet er goed uit in je pak, jongen’-blik, werd er op de deur geklopt. Helemaal goed zag ik het niet, maar wat er voor de deur stond leek op een mislukt laboratorium opdrachtje. Het was een vogel, maar dan een hele grote. Het was Pino! Shit, helemaal vergeten, de gay parade onder de grote rivieren is weer begonnen.