Brokeback-hooligans

Het is zomaar een zondagavond, een avond waarbij ik naar een besloten optreden ga van de Kaiser Chiefs in Rotterdam. Er staat een kleine rij en niet iedereen lijkt te snappen wat er gaande is voor de ‘winkel’ zo laat in de avond. Ik ga iets leuks doen, maar voor die nieuwsgierige mensen is er verder geen bal te doen. Toch klinkt er geschreeuw: “Hand in hand, kameraden….” Het is die pure pathetische clubliefde van die Brokeback Mountain-mannen van Nederland. Stiekem in die stoere mannenwereld. Stiekem. Mannen die zonder uitleg naar mannen kunnen kijken, mannenbenen, mannenkontjes en ze dan lekker kunnen aanmoedigen, hopend dat hun mannen winnen. Mannen die serieus in een winkel staan om een T-shirt uit te zoeken met de naam van hun favoriete ‘knul’, waarom? Mannen die weigeren om naar de stad te gaan waar ‘hun’ grootste concurrent vandaan komt, want die club is stom. Samen oefenen ze hun nieuwe hooliganliedjes in het buurthuis. De fans zijn onafscheidelijk, niemand komt er tussen, ze steunen elkaar door dik en dun.

Bij Ajax was dat de laatste tijd zo mooi te zien. Ajax-fans zaten er namelijk al een tijdje doorheen. Ze kwamen bij elkaar op de koffie en praatten over hun Ajax-problemen, waar huisvrouwen over hun kinderen praten met elkaar. Menig traantje werd er weggepinkt en het mocht, want het was ook allemaal niet niks. Het is ook niet leuk als andere mensen er dan grapjes over gaan maken. Dat de trainer Blind is en dat de Vaart er uit was. Het deed zichtbaar pijn en ik had met de fans te doen. Machteloosheid was ook de reden dat het ADO-supportershome het moest ontgelden. Ze hadden al zo vaak hun gevoelens geuit, maar het praten hielp niet meer, ze zaten er gewoon helemaal doorheen. Net als dat vrouwen wel eens de kopjes thee (met kokend hete inhoud) door de kamer laten vliegen. Die totale machteloosheid dus.

Gelukkig gaat het weer wat beter met Ajax en de fans lachen weer met elkaar. Ze gaan door weer en wind naar hun cluppie. Met ijspegels aan hun neus roepen ze en schreeuwen ze bemoedigende woordjes: “schop ‘m dood! Schop ‘m dood, hij houdt van krentenbrood” en “naar voren die bal, we gaan op weg naar een priemgetal” Gelukkig zijn we al wat jaren af van die verschrikkelijke ‘Hihahondelul’. Dat was echt te kwetsend, voor honden!

Nu zijn de apen aan de beurt. Hooligan Harry vindt Seedorf helemaal geen aap, maar schreeuwt mee, omdat het hele vak dat doet en Michael is alle straten afgegaan in Amsterdam, heeft Sylvie nooit zien zitten, maar toch zingt hij mee. Die saamhorigheid en loyaliteit is echt uniek. Jan wil eigenlijk niet die Arena-stoeltjes in brand steken, maar doet dat om Bert niet teleur te stellen. Als dat geen liefde is!

Maar verder kijken ze gewoon voetbal…