Sla je slag… op mijn gezicht…

…als het je pijn verlicht…

“Wauw! Leuk, dat heavy werk. Ik heb de stoere kids helemaal onder controle man!” Zei ik vol trots na mijn eerste week als jongerenwerker. Eén en al gezelligheid met die bengels, deugnieten, belhamels, kwajongens. Of zal ik het voor deze keer ongeleide projectielen noemen? Ja, laat ik het maar doen. Alleen omdat ik sinds vandaag ervaringsdeskundige ben op het gebied van slachtoffer zijn van zinloos geweld. Tja, na ‘zonnig’ weer weer, komt regen..schijnt. Natuurlijk had ik hem niet moeten vertellen dat iets niet mag, natuurlijk had ik hem geen bemoedigend schouderklopje moeten geven. Die klap in mijn gezicht was ook verdiend, die klappen daarna ook. Ik ben ook niet boos dat zijn vriendjes kwamen helpen, daar zijn vrienden toch voor. Kameraadschap is iets wat wij in het jongerenwerk alleen maar kunnen aanmoedigen en aanmoedigen deed de rest. Heerlijk dat teamgevoel!

Praten is voor mietjes! Praten is niet cool! Ik ben toch ook veel te ouderwets met mijn aanpak. Hij ging vol de aanval in. Een grote jongen, twee koppen groter dan ik. Met grote handen die zich om mijn nek heen vouwen. Het klinkt romantischer dan dat het was. Niks geen lieve omhelzing, niks geen aai over mijn bol als dank voor mijn goede werk. Tijdens mijn sollicitaties zeiden ze ook al verdacht weinig over ‘jeugd en dankbaarheid’. Nu weet ik waarom. Dat is er gewoon niet!

Leuk dat rollebollen, dat stoeien. Alleen kwamen die stompen ineens wel erg hard aan. Stop! Mijn studieboeken kwamen in een razend tempo voorbij. “Uhm grenzen aangeven, grenzen aangeven, hand uit steken en halt roepen”, “of zal ik een onverwachte verdedigingsmove maken”. Het schoot voorbij, net als die leuke spontane klappen van hen en die leuke spontane grappen van mij: “heeeeeeeeeey, Biertje?!” of “Sjezus, wat kan jij hard rammen, daar moet je wat mee doen joh.” Nope, ook die kwamen gewoon mijn bek niet uit. Saai he?! Toen de laatste klap werd uitgedeeld met een tafeltennisbatje, vol op mijn neus, was de maat vol. “Potverdikkie, daar gaan ze nou kapot van! Die zijn echt alleen gemaakt om mee te tafeltennissen, gekkie!” Hij was zichtbaar aangeslagen. Oeps, moest ik nou zo tegen hem uitvallen? Zijn vrienden namen het uiteraard voor hem op en daar gingen ze weer. Doe het maar, sla je slag op mijn gezicht, als het jouw pijn verlicht. Daar ben ik voor. Ik neem jouw pijn wel over. Auw!

Het ging allemaal snel, heel snel. Helaas is mijn conditie ook niet meer wat het geweest is, dus ik was kapot. Zowel van binnen als van buiten. “Ok, jongens ik geef het op.” Jammer dat zij nog wel even door konden en ook gingen. Het was allemaal echt! Het was geen rollenspel. Het was geen film. Het was eigenlijk geen grap zoals hierboven beschreven staat. Ze hadden er zin in, ze vonden het leuk. Alsof ze aan het winnen waren in hun favoriete vechtspel op de computer. En ik, ik ben niet boos, ik ben (weer eens) teleurgesteld.