Ik leefde in een onaantastbare veilige wereld. Ik heb een uitermate gelukkige jeugd gehad, en heb nooit iets te klagen gehad. Maar ooit komt er een omslagpunt, en daar ben ik mij altijd bewust van geweest. Maar dat dan alles op hetzelfde moment moest komen was ik niet op berekend.
Ik leg de woorden in zijn mond.. Met al het gemak leg ik uit hoe hij zich voelt, dat hij zijn gevoelens tegenover mij niet kan uiten en dat we elkaar zo op afstand houden. Ik weet wat hij bedoelt en hoe hij zich voelt, hij hoeft geen woorden te gebruiken. De woorden die hij toch gebruikt had ik niet verwacht. ‘Ik ben niet gek genoeg op je.’ Grappig dat die woorden je kapot kunnen maken van binnen. Dat, waar je maanden voor hebt gewerkt, is weg, in één ogenblik, een fractie van een seconde.
Het moest een keer gebeuren… Als de aantrekkingskracht maar groot genoeg is krijg je overal beweging in. Zo ook in mijn beste vriend & beste vriendin. Vanaf dag één hadden zij al een aparte verstandhouding tot elkaar.
Ik & mijn vriendengroep. Neem de vooroordelen over Marokkanen, schud ze door elkaar en je krijgt mijn oudste broer eruit. Alles wat hij doet is typisch Marokkaans, zijn haar, zijn rijstijl, zijn gedrag, ALLES is Marokkaans, en hij is er trots op. Mijn beste vriendinnen; een Indonesisch race-aapje, een huisTurk en een Nederlandse Mama. Dan hebben we ook nog onze grote knuffel Marokkaan, een gekke Iranees en mijn jongere (natuurlijk Nederlandse) broertje. Om deze mensen draait mijn leven. Mijn leven staat in het teken van mijn vrienden, ik hou zoveel van ze alsof het mijn eigen familie is.
Ik geloof. Ik geloof in heel veel dingen, in de kracht van de mens, de kracht van verandering, dat toeval geen toeval is, in de wetenschap, maar ik geloof het sterkste in Allah. Jawel de Islam, daar geloof ik in.
