Ver weg van de stress van het uitgaansleven had ik dit weekend 2 feesten. Feesten, daar moet je gewoon heen. Je word uitgenodigt en je moet komen, dat is logisch. Voor het eerste feest wou ik een smoes verzinnen, in het 2de feest had ik juist erg veel zin. Maar vandaag.., denk ik met heimwee terug aan het eerste feest.
Toen ik vrijdag van mijn fiets afstapte om zo richting het gebouw te lopen waar mijn ‘vrienden’waren voelde ik mij net Richard Ashcroft in de videoclip van ‘Bittersweet Symphony’, 1 van de grootste hits uit de jaren ’90. Ik loop tegen de avondvierdaagse hebbende mensen in, door een groep jongeren en toen naar binnen waar ik bijna 4 bejaarden van de sokken liep. Enige wat er verschilde is dat het bij mij te warm was voor een leren jack.
Heeyz…,
Sorry, voor dat ik deze brief zo dom open. Ik wist niets anders. ‘Liefste’ zou ik niet meer kunnen zeggen, en ‘gegroet’ staat zo zakelijk.
Vorige week stond ik ook al op het punt je een brief te schrijven, maar ik deed het niet. Ik weet dat je niet houd van smeekbedes, en zeker niet als die gaan over terug komen. Deze zal er niet over gaan, ik voel mij anders, heel anders.
Vorige week reed ik naar een dorp dat hier vlakbij ligt. Ik fietste er heen, een eindje verderop kwam een auto aan. Hard rijdend en een hoop witte vlaggen en zakdoeken aan de ramen. Ik dacht: ‘Irakezen, ze geven zich over.’ Raar dat ik dat dacht? Misschien. Toen ik van de week weer naar huis fietste was er een grote rode wolk boven mijn dorp. Ik dacht: ‘Aahw, een bom’ Raar? Nee, absoluut niet. Waarom niet? Je word ongelooflijk geindoctrineerd op de tv. Alleen maar Irak Irak en uhm.., dat andere. Owjah..Irak.
Deze week was donker. Heel donker.., dat kwam omdat ik vooral ’s avonds op was. Ik sliep wel op school. Het is te merken aan mijn cijfers, maar ik weet nu wel wat ik wil.
‘Wat doe je dan ’s avonds?’
Ik heb deze week mijn oude teksten (lees: dagboek op losse blaadjes) gelezen en ik heb ondervonden dat ik eigelijk nu best wel verkeerd bezig ben.
