‘Bittersweet Road’ (vrij naar ‘The Verve’)

Toen ik vrijdag van mijn fiets afstapte om zo richting het gebouw te lopen waar mijn ‘vrienden’waren voelde ik mij net Richard Ashcroft in de videoclip van ‘Bittersweet Symphony’, 1 van de grootste hits uit de jaren ’90. Ik loop tegen de avondvierdaagse hebbende mensen in, door een groep jongeren en toen naar binnen waar ik bijna 4 bejaarden van de sokken liep. Enige wat er verschilde is dat het bij mij te warm was voor een leren jack. Waarom ik zo liep? Heel makkelijk. Het was namelijk de 3de dag van de 4daagse. De avond ervoor had ik net in mijn gedacht vergoed afscheid genomen van mijn ex vriendin. Zij weet het nog niet, want ik heb haar niets vertelt. Maar het maakt haar toch niet uit. Enige dat ze aan mij vroeg was: ‘Waar is Th..?’ De jongen waar ze het altijd over had. ‘Heb je een nieuwe zonnebril..?’ Die ik in maand 4 van onze relatie had gekocht, met T. En als laatste vroeg ze: ‘En, hoe gaat het dan met (naam)..?’ Zo vroeg T dat ook altijd.
Niet dat het erg is dat ze het steeds over T had, ik dacht ook immers alleen maar aan S. Dus wat zeur ik dan?
Maar goed.., genoeg over haar. Mijn ‘vrienden’ waren dus allemaal binnen. Dit zou voor mij de laatste keer worden dat ik wat met ze ging doen. Ze zijn allemaal zo verschrikkelijk veranderd. We waren vroeger allemaal 1.., 1 grote groep. Nu zijn het allemaal kleine sub-groepjes geworden. Skaters, poppers, alto’s, wannabe alto’s en dreuge. De meeste zuipen alleen nog maar en pakken alles wat ze kunnen pakken. Meer niet. Ik doe er niet aan mee en ik ga er tegenin.., of jah, ik doe er gewoon niet meer aan mee.
Als een Richard Ashcroft tegen de mensheid in, zo ga ik tegen mijn oude klas in.
Niet helemaal alleen. Samen met iemand, samen met iemand. Volgens een vriend van mij zijn zij en ik een team, altijd bij elkaar terugkomend en altijd aan elkaar denkend. We hebben veel overleefd, zelfs dat ik maanden verkering had met iemand anders en ja, nu moeten we alleen elkaar nog overleven…
Als T het uitmaakt met zijn vriendin, hebben we 2 ’teams’, de mijne en die van T en mijn ex. Maar ik denk, zonder oneervol te zijn, dat ze daar het lef niet voor hebben en nog niet teveel samen hebben overleefd..
Ze hebben mij zo vaak gezegt dat ik mijn ’teamgenoot’ moest vergeten, maar het is mij nog nooit gelukt en ik zal het ook niet vergeten, want..
[quote]No change, I can’t change […] No, no no…[/quote]