Ooit was lingerie een vies woord. Ooit was er de tijd dat beha’s en jarretellen gedoemd waren tot een onzichtbaar bestaan onder dikke lagen kuise kleding. Met ijzeren baleinen en driedubbel gestikte lappen van katoen of canvas werden de borsten uit de greep van de zwaartekracht gehouden. Het ritueel van het aantrekken van de vale, vleeskleurige nylon kousen had iets magisch.
De stad wordt wakker als een schone slaapster. De portier kijkt amper op wanneer ik het hotel buiten stap. Helga slaapt nog. Parijs, you love it or you love it. Ik kan mij niet voorstellen dat er iemand is die Parijs haat. Schuchtere zonnestralen strijken langs de daken van de gebouwen. Het licht is magisch, grauw nostalgisch.
In de roedel liepen ze kris kras door elkaar, sommigen waggelden, anderen doken in het kruis, hingen grommend aan broekspijpen en sprongen met hun bemodderde poten tegen toevallige voorbijgangers op. Vettige haren verstopten een wazige glazen blik. De meesten stonken fel uit hun bek.
Marie, de koffiedame op het bedrijf, heeft duidelijk haar pedalen verloren. Marie was jaren lang een onopvallende grijze muis. Alhoewel, met haar honderd en tien kilo’s ruw gewogen kan men bezwaarlijk van een muis spreken. Het mens heeft weinig geluk gehad in haar leven.
Als kind nam mijn moeder me vaak mee wandelen in het stadspark. We gingen eendjes voeren, iets waarvoor vandaag de dag, ouwe vrouwtjes nog net niet geëxecuteerd worden. Op een dag zag ik twee mannetjeseenden, ook wel woerden genoemd, een vrouwtjeseend aanranden. Het leek er op dat ze het vrouwtje probeerden te verzuipen. Twee tegen één betekende een aanslag tegen mijn jeugdig rechtvaardigheidsgevoel en ik besloot de woerden aan te vallen.
