Marie, de koffiedame op het bedrijf, heeft duidelijk haar pedalen verloren. Marie was jaren lang een onopvallende grijze muis. Alhoewel, met haar honderd en tien kilo’s ruw gewogen kan men bezwaarlijk van een muis spreken. Het mens heeft weinig geluk gehad in haar leven. Ze had twee dochters, Liselotte en Sophie. Liselotte was niet knap en ook niet lelijk. Toen ze zestien was had ze al een flinke boezem en een spleetje tussen haar tanden. Die boezem had ze van haar moeder. Ze wond de mannen rond haar vinger en van dat laatste heeft ze uiteindelijk haar beroep gemaakt. Het laatste dat Marie van Liselotte hoorde was dat ze werkte in een bar in Parijs. Sophie was twaalf toe ze met haar fietsje in het dorp overreden werd door mijnheer pastoor. Mijnheer pastoor verklaarde dat hij verblind was door de laaghangende zon wat door niemand geloofd werd omdat het ongeval zich voordeed om twaalf uur ’s middags. Wat wel door iedereen geloofd werd is dat mijnheer pastoor even voordien in de Lustige Pekker, de enige resterende herberg in ’t dorp, na de hoogmis, zeven jenevers naar binnen gekapt had. Mijnheer pastoor werd niet vervolgd. Geef toe, er zijn pastoors die ergere dingen gedaan hebben. Hij werd overgeplaatst naar een parochie ver in de Limburg en een maand later lag er een brief in de bus met verontschuldigingen van het Vatikaan. Daarmee was de kerkelijke kous af.

Marie was van de oude stempel al vond ze zelf van niet omdat ze thuis graag met haar borsten bloot rond liep. Een overblijfsel uit haar flower power periode van in de jaren zestig en onmiskenbaar beïnvloed door het Woodstock concert waar het “borsten bloot syndroom” werden uitgevonden. Dat Marie thuis met de borsten bloot rond liep was een publiek geheim. Vorig jaar kwam Marcel, haar man te overlijden. Hij brak zijn nek toen hij Kamiel, hun papegaai, uit de dakgoot wou halen. Kamiel hadden ze geërfd van haar ouders. Het beest had dus een respectabele leeftijd en kon twee woorden zeggen: “blote borsten”. Marie verdacht hun buurman Jef van de sabotage van de ladder. Jef heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij verliefd was op de borsten van Marie. Gluren bij de buren,dat deed Jef gegarandeerd als Marie topless in haar tuin lag te zonnen. Toen hij de dag na de begrafenis van Marcel voor de zoveelste keer een poging ondernam om Marie’s hart te veroveren – of althans datgene wat haar hart in de weg zat – gaf ze hem een lel in zijn edele delen, zo hard dat hij de daaropvolgende weken enkele octaven hoger zong.

Na de dood van Marcel kwam ze alleen te staan en besloot ze haar leven drastisch te veranderen. Ze verkocht de stacaravan in Blankenberge en kocht met de opbrengst honderd krasloten van de Nationale Loterij. Ze had geluk, niet genoeg geluk om de rest van haar leven te kunnen rentenieren, maar voldoende om een jaar verlof zonder wedde te kunnen nemen. Met haar beste vriendin trok ze voor een maand naar Benidorm. Toen beiden verliefd werden op dezelfde Engelse weduwnaar zat het spel op de wagen. De vriendschap was uit en Marie besloot een cruise rond de wereld te maken. Aan boord van het luxe schip werd ze verliefd op Ricardo, een dekmatroos van Siciliaanse afkomst die beweerde een neef te zijn van Adamo. Hij sprak een paar woorden Nederlands. In ieder geval voldoende om Marie’s borsten in te palmen. Lang heeft hun geluk niet geduurd. Tijdens een geweldige storm ter hoogte van de Kaap de Goede Hoop sloeg Ricardo overboord. Je ziet, Marie was voor het ongeluk geboren.
Toen ze enkele weken terug thuis was, begon ze zich stierlijk te vervelen. Marie had geen hobby en haar beste vriendin woonde nu in Londen, ja diezelfde van Benidorm. Toen ze bij de kapper in enkele magazines bladerde werd haar aandacht getrokken door een artikel over bodypaint. “Dat is het”, dacht Marie, “dat is iets voor mij”. Ze zocht wat meer informatie via internet en kwam terecht op een site “bodypaintmodellen gezocht”.
’s Anderdaags trok ze naar het opgegeven adres en een uur later liet ze zich gewillig beschilderen. Nog een uurtje later liepen er blauwe kikkers over haar borsten, stond er een tijgerkop op haar rug en slingerde een python zich rond haar dijen. Dat vond ze geweldig. Marie hield van dieren. Sinds die dag liep ze niet alleen met haar borsten bloot.

Toen ze op maandag laatstleden terug op het werk verscheen en met haar koffieronde startte, had niemand onmiddellijk in de gaten dat de kop van het nijlpaard geen print was op haar truitje. Vooral de plaatsing van de ogen van het dier was perfect geslaagd.

Categorieën: Verhalen

13 reacties

Yfs · 4 juli 2012 op 13:27

Een opbouw die de nieuwsgierigheid blijft prikkelen om vooral verder te lezen. Toch een zeer verrassend einde, waarbij een Nijlpaard inderdaad de beste keuze is haha. Dan maar hopen dat ‘ie zijn grote muil niet opendoet lol!!! Menigeen zou zich verslikken in de koffie. Met veel plezier gelezen! :duimop:

LouisP · 4 juli 2012 op 20:21

Plezant geschreven, apart stijltje, goe!

Meralixe · 5 juli 2012 op 15:20

Drie columns insturen in een tijdspanne van een tiental minuten was misschien niet het beste idee! Enkele kritieken afwachten om dan gepast te reageren zou waarschijnlijk ook beter geweest zijn.

Zo zitten er nu in deze column enkele goede stukken zoals over de twee dochters maar het totaal plaatje wordt dan toch een beetje te overbeladen. Nu is een mensenleven in één column persen ook niet zó gemakkelijk.
Minder story en meer aandacht voor de kunst van het schrijven is mijn tip die ik U met plezier wil meegeven!
:eh:

GiedoD · 5 juli 2012 op 15:42

bedankt voor de commentaar

GiedoD · 5 juli 2012 op 15:42

bedankt!

GiedoD · 5 juli 2012 op 15:48

tip met plezier aanvaard maar ‘kunst van het schrijven’ lijkt mij een containerbegrip en wat vaag. Kun je wat nader toelichten. Bedankt

Meralixe · 5 juli 2012 op 16:35

“Zo word ik als een kogel in de Flipperkast heen en weer gemept. Er gaan overal lichtjes branden en bellen rinkelen maar aan het eind verdwijn ik qua eigen mening weer machteloos en zonder vrij spel in de ballenbak.”

Deze ben ik even gaan lenen bij “Trawant.”

Binnen het verhaal is dit een perfect beeld.De harde kogel (mening) die heen en weer geflipperd wordt (zwakke twijfel) en door lichtjes en beelen (andere meningen)in de ballenbak (bij de massa meningen) terecht komt.

Daar wordt ik jaloers van!!!

pally · 5 juli 2012 op 21:59

Het is wat overdadig misschien, maar dat is ook een stijl en ik vind het heel leuk, een soort achteloos geschreven.

groet van Pally

Mien · 6 juli 2012 op 09:50

Knap verhaal met geweldige zinnen.
Sluit me aan bij Pally qua achteloosheid (treffend) en bij LouisP qua stijl (bijzonder).
De titel had sterker gekund.
De laatste zin mag weg.

[quote]… de zoveelste keer een poging ondernam om Marie’s hart te veroveren – of althans datgene wat haar hart in de weg zat …[/quote]
😀
[quote]Aan boord van het luxe schip werd ze verliefd op Ricardo, een dekmatroos van Siciliaanse afkomst …[/quote]
😀

Mien

Mup · 6 juli 2012 op 13:10

Mooie afsluiter, in de dochters zit een apart verhaal, m.i.

Groet Mup

GiedoD · 8 juli 2012 op 08:22

Bedankt Mup

GiedoD · 9 juli 2012 op 09:53

bedankt Pally

GiedoD · 9 juli 2012 op 09:56

Bedankt Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder