Om enig lichamelijk ongerief door tijdsverschil bij lange vliegreizen, ook wel jetlag geheten te voorkomen, vloog ik van Sydney, Australië, naar Europa via Hong Kong. Een van te voren geboekte taxi zou mij opwachten en in alle gerief vervoeren naar het via internet gevonden hotel, alwaar ik deze jetlag zou bestrijden door middel van het consumeren van vloeibaar lekkers ‘s-avonds in de hotelbar.
Ik begaf mij op pad vanuit de Algarve richting Spanje om zeven uur ‘s-morgens. Een mooie autoweg gaat van hier praktisch rechtstreeks, via Sevilla, tot aan Marbella, mijn bestemming van die dag. Zonder onvoorziene gebeurtenissen zou dit kalmpjes aan hooguit zo’n zes uur in beslag nemen. Het probleem was het ‘via Sevilla’.
Hoewel ik, volgens goed Zuid-Europeesch gebruik, een plaatje van de beschermheer van alle reizigers, de heilige Christoffel op het dashboard had, ging er toch iets fout.
Hij was aardig, heel aardig zelfs, de taxichauffeur die ons van het vliegveld bij Salvador, Bahia, Brazilië naar ons hotel in Itapuã bracht. Wij hadden ooit een paar jaar in Salvador gewoond en hadden daar een heerlijke tijd gehad. We woonden vlak bij het strand en ik verdiende mijn brood met privé-lessen als leraar Engels. Tussen de lessen door waren we vaak aan het strand te vinden met ons eerste dochtertje. Het was een leven waarvan pas later de beschrijving werd uitgevonden :”Life is a beach.”
Zij had haar Fin ontmoet op internet bij de gemeenschap “Foreigners love Brazil”. Zodra zij hem beter had leren kennen, besloot ze de Nederlander, waarmee ze al hele tijden had gecorrespondeerd aan de dijk te zetten. De verhouding met de Nederlander was al aardig de serieuze kant opgegaan, zo zelfs dat zij een oudere Nederlandse meneer, een immigrant al enigzins op leeftijd en wiens haar zij knipte en snor bijwerkte in de unisex kapsalon, had gevraagd om haar Nederlandse les te geven.
