Stopover in Hong Kong

Om enig lichamelijk ongerief door tijdsverschil bij lange vliegreizen, ook wel jetlag geheten te voorkomen, vloog ik van Sydney, Australië, naar Europa via Hong Kong. Een van te voren geboekte taxi zou mij opwachten en in alle gerief vervoeren naar het via internet gevonden hotel, alwaar ik deze jetlag zou bestrijden door middel van het consumeren van vloeibaar lekkers ‘s-avonds in de hotelbar. Vanzelfsprekend werden de hotelgasten hier onder het genot van een drankje onderhoudend vermaakt en konden derhalve genieten van de “all-female band” van schaars geklede dansende en zingende Filipijnse schoonheden. Dit uiteraard nadat ik mijzelf eerst op een smakelijk Chinees diner had onthaald.
In de aankomsthal van het ultramoderne vliegveld van Hong Kong was niemand te bekennen die een bordje met mijn naam omhoog hield bij de uitgang noch waren er bordjes die aangaven waar ‘hotel-cars’, die op hun klanten wachtten, gevonden konden worden. Het vliegveld was wel voorzien van allerlei andere soorten andere opschriften in het Chinees, die ons lieten weten dat roken beloond zou worden met een 5000 Hong Kong dollar boete en dat het aanklampen van reizigers voor het slijten van goederen of diensten ook goed was voor een boete van HK dollar 5000. Ik wist precies wat die Chinese teksten betekenden want het stond eronder in het Engels.

Helaas en tot mijn grote ergernis kon ik de HK dollar 400,- “hotel-car” die ik tesamen met mijn ‘suite’ geboekt had, nergens gewaar worden was. Eenmaal buiten op het trottoir luchtte ik mijn woede hierover door een paar flinke schoppen te verkopen aan een vuilnisvat. Enorm opgelucht stak ik een cigaret op om mijn nicotine gehalte weer op een normaal niveau terug te brengen en werd ik aangeklampt voor een ‘limousine‘ die slechts HK dollar 380 rekende om mij naar het hotel te vervoeren.
De limousine bleek een doodgewone taxi te zijn maar bracht mij tot aan het hotel.
In de receptie liet ik mijn reservering voor een ‘ vliegveld-hotel’ taxi en een suite zien aan de receptionist achter de balie.
“ Kijk , zie hier : hotel-car at airport, a suite, breakfast and 25% discount on free massage included. Er was geen hotel-car!”
“ Yes, of coulse, sil. You have passpolt?”
“ Alstublieft, kijk eens: mijn paspoort. Nou, hoe zit dat nu met die ‘hotel-car?”
“ Yes, of coulse, sil. Hele is key, sil”.
“ Dank je wel. Nou even over de toet-toet: er was geen toet-toet op het vliegveld.”
“ Yes, of coulse, sil. You ale welcome, sil.
“ Jullie gaan me toch niet even goed 400 HK dollars in rekening brengen, hé?”
“ Of coulse, sir, of coulse, sir.”
“ OK, laat maar zitten. Daar zal ik morgen vroeg nog wel even op terugkomen, ik wil nu gaan stappen en eens lekker Chinees eten.
“ Yes, of coulse, sil. You have pleasant stay.”

Na gedoucht en mijzelf in verse kledij gestoken te hebben, was ik er klaar voor. Als allereerste had ik op het programma staan ‘Chinees eten op z’n Chinees’. Op luttele meters afstand van het hotel zag ik een redelijk vol restaurant zonder enige westerse gezichten. Dit moest betekenen dat het zo Chinees was als het maar zijn kon. Ik ging er naar binnen en er werd mij een tafel toegewezen door een echte Chinees. Terwijl ik ging zitten, werd gelijk een kop thee geschonken dat ik echter fronsend wegduwde, zo Chinees hoefde het nu ik ook weer niet, en zei “Callsberg”. Mijn Chinese kelner begreep dat onmiddelijk en het bier werd dan ook terstond gebracht. Om het menu aangereikt te krijgen was ook geen enkel probleem, het te kunnen lezen was eventjes iets heel anders. De gerechten stonden beschreven met Chinese karakters en niet zoals op het vliegveld netjes met een Engelse vertaling eronder.
Gelukkig waren de prijzen er naast wel in begrijpbare cijfers aangegeven. Bovenaan stonden de duurste gerechten en helemaal onderaan de minst prijzige. Natuurlijk was ik daarmee niet voor één gat gevangen. Ik wees iets aan in het midden van de pagina daarmee hopelijk vermijdend het goedkoopste van onderaan de lijst voorgeschoteld te krijgen, zoals bijvoorbeeld: “ heerlijke poes met opwindende saus, vers gevangen in ons steegje bij onze eigen vuilnisbak” of het tegenovergestelde: “haaienvinnensoep” van bovenaan de lijst voor de prijs van goudpoeder.
Zeker weten dat weldra een ongebruikelijk stomende schotel met een gebakken roersel van schildpaddenkeuteltjes arriveerde maar echter geen bestek. De kelner wees naar een paar dikke tandenstokers maar ik kon hem duidelijk maken dat ik die normaliter pas gebruik ná het eten.
Vervolgens tekende ik een vork en een mes op het papieren servet. Het bestek werd geleverd met een grote glimlach om de wachttijd van twintig minuten te vergoedelijken. Met een zeer beperkte of eerlijk gezegd een nihille kennis van Cantonees begreep ik toch via gebarentaal dat ze deze tijd nodig hadden gehad om het patent op mijn design aan te vragen op naam van de ondergrondse werkplaats twee panden verderop vlak naast het clandestiene fabriekje waar Al-Queda de SARS virus vervaardigt en bottelt.
De kelner wilde mijn tandenstokers wegnemen maar ik gaf hem te verstaan dat ik ze waarschijnlijk later wilde gebruiken, misschien niet zozeer voor mijn tanden maar mogelijkerwijs om mee in mijn oren te peuteren waarvoor ze mij ideaal leken.
De rekening kwam drie keer duurder uit dan ik had verwacht. Dit maakte dat ik er naderhand mijn handboek
“Chinese eetgewoontes voor de komplete idioot” op nasloeg. Hier vond ik uit dat de hoge prijs waarschijnlijk te wijten was aan BTW, een bedieningstoeslag, de prijs van 6 flesjes Carlsberg (ik moest toch wat terwijl ik zat te wachten) en twee tandenstokers. Ik heb de gewoonte om tandenstokers doormidden te breken zodat deze niet voor een tweede keer gebruikt kunnen worden.

Vanuit een Chinees standpunt bezien, is het aan te nemen dat indien alle Chinezen hun tandenstokers zouden breken na gebruik, het land 2 miljard tandenstokers per dag zou moeten fabriceren. Bij een dergelijke hoeveelheid kun je stellen dat dit het industrieële vermogen van deze nu net ontwakende economische gigant enigzins zou kunnen verstoren.
Ter beëindiging van mijn avondje-uit maakte ik het mij gemakkelijk in de hotelbar. De twee-man band ( een Filipijnse keyboardspeler en een Filipijnse gitaarspeler/zanger) die hier speelden zou menigeen in verrukking kunnen hebben brengen. Waar anders in de wereld kun je nog uren achter elkaar getrakteerd worden op Pat Boone, Dean Martin en Paul Anka en tevens je jetlag bestrijden al slapend in een bamboe fauteuil met zachte kussentjes?