De ‘Toreador’

Ik begaf mij op pad vanuit de Algarve richting Spanje om zeven uur ‘s-morgens. Een mooie autoweg gaat van hier praktisch rechtstreeks, via Sevilla, tot aan Marbella, mijn bestemming van die dag. Zonder onvoorziene gebeurtenissen zou dit kalmpjes aan hooguit zo’n zes uur in beslag nemen. Het probleem was het ‘via Sevilla’.
Hoewel ik, volgens goed Zuid-Europeesch gebruik, een plaatje van de beschermheer van alle reizigers, de heilige Christoffel op het dashboard had, ging er toch iets fout. De heilige Christoffel, mocht je daar nooit van gehoord hebben, was de voorloper van de moderne GPS. Deze goedheilig man zorgde ervoor dat zijn devoten zonder problemen hun reisdoel bereikten.
Niet op deze reis echter. Terwijl overal de diverse bestemmingen goed stonden aangegeven, moest ergens midden in de stad Sevilla op een vitaal punt een bord ontbroken hebben. Het is algemeen bekend dat de Spanjaarden dit express doen zodat ze heimelijk in hun vuistje kunnen lachen en dat je de mooie binnenstad gedwongen leert kennen.
Ik merkte net iets te laat dat ik niet goed gereden had en inmiddels al meegesleurd werd als een boomstronk in een kolkende rivier van een richtingsverkeer op steeds smaller wordende wegen, die uiteindelijk uitmondden in doodlopende steegjes.
Waarschijnlijk had Christoffel de dag van z’n leven want we kwamen voorbij aan talloze kathedralen en kerken.
De wanhoop nabij parkeerde ik bij een van deze kerken en ging daar naar binnen. Ik stak hier een dikke kaars op en deponeerde een royale aalmoes in de sleuf van de daarvoor bestemde bak, waarna ik mijzelf op de knieën wierp en hemelse bijstand afsmeekte voor het hervinden van een juiste wegbecijfering.
En ja, hoor, eenmaal weer achter het stuur, zag ik vlak voorbij de kerk een groot bord met onder anderen de naam ‘Marbella’ en wist mij spoedig daarna ontward uit de Sevilliaanse verkeerskluwe.
De ongewilde omleiding had mij, zo bleek, bijna twee uur tijdverlies en drie woedeaanvallen opgeleverd.

Weer terug op de snelweg, haalde ik opgelucht adem, drukte het gaspedaal in en zei hardop tegen Christoffel: “Mierda de Espanholes” wat vrijvertaald betekent: ‘Klote Spanjaarden’. Blij dat ik dat even goed verwoord had, begon ik tevreden luidkeels “Que viva España” te zingen, een lied dat zich uitstekend leent om uit volle borst gegalmd te worden in de besloten ruimte van een auto zonder melodieus gevoelige mede-passagiers.
Toen ik net aan het derde refrein wilde beginnen, merkte ik dat een auto naast mij hevig toeterde. In de auto zaten drie mannen waarvan twee mij met driftige gebaren beduidden dat ik moest stoppen langs de kant van de weg. Ik stopte gelijk maar alleen met zingen en maakte met mijn hoofd bewegingen die meenden te betekenen ‘Como así?’ (Hoezo?) en bleef gewoon lekker doorrijden. De mannen in de auto raakten bijzonder opgewonden en de bestuurder plaatste nu een blauw flitslicht op zijn dak terwijl tegelijkertijd een sirene begon te loeien. Tevens begonnen ze me de weg af te snijden, richting de berm in. Op zich was dit een levensgevaarlijke manoevre aangezien ik op de middenbaan reed en het naast mij en achterop komende verkeer met gierende remmen moest vermijden tegen mijn auto op te botsen.
‘Mierda de Españoles,’ vervloekte ik wat klaarblijkelijk politie moest zijn of mensen die zich daarvoor uitgaven.
Eenmaal tot stilstand gekomen, bleef ik in mijn auto zitten en wachtte af wat er ging gebeuren, eventueel kon er ik alsnog snel vandoor.
“ Guardia” (Politie), kwam een van de drie mannen nors zeggen door mijn raam en beduidde dat ik uit moest stappen. Hij vond het niet nodig om enige identificatie te laten zien maar omdat hij een lange regenjas aanhad, leek hij er wel een beetje op. Ik voldeed dus maar aan het bevel.
“Holandes?” vroeg de regenjas, wat een intelligentie vraag was aangezien ik in een oude BMW reed met Nederlandse nummerplaten.
“ Sí, que passa?” ( Ja, wat is er aan de hand?)
“ Documentos,” werd mij op een nog norsere en hoogst intimiderende toon te verstaan gegeven. Dit was duidelijk een situatie waarin het aanbieden van het met z’n allen ergens een kopje koffie te gaan drinken of ieder een blikje portugese sardientjes aan te bieden niet zou leiden tot een iets vriendelijkere stemming. Ook scheen het niet juiste moment te zijn om amicaal navraag doen waarom zij als Spaanse politiemannen niet die pet op hadden, die op een omgedraaide pispot lijkt. Ik bood dus mijn paspoort,rijbewijs en autopapieren maar aan.
“Ah, Holandes” werd er tevreden gepreveld. Zij zagen hiermee hun eerste veronderstelling documentair bevestigd en waren heel ingenomen dat zij niet op een dwaalspoor werden gezet door een slimmerik met een internationaal inentingsbewijs tegen hondsdolheid.
Als volgende stap werd mij bevolen, of liever gezegd onvriendelijk toegeblaft, de achterbak open te maken en daarna de daarin aangetroffen koffer te openen.
Een drie paar handen begonnen hier nu in te graaien alsof het een gratis grabbelton op een verjaardags-feestje betrof. Mijn Calvin Klein ondergoed werd driftig ondersteboven getrokken en gesmeten en was, eenmaal boven, overgeleverd aan de natuurlijke elementen, in dit geval wervelwinden veroorzaakt door voorbijsuizend verkeer.
Aankomende auto’s kwamen nu op mijn onderbroeken-in-de-wind af als dolle Spaanse stieren op een rode lap. Ik zag mij gedwongen om te improviseren als stierenvechter op de snelweg tussen voorbijrazende voertuigen en diverse uiterst gewaagde maar bijzonder geslaagde ‘passo-dobles’ uit te voeren om van de antenne van een razendsnelle Porsche mijn lievelings-onderbroek, die ene met van die blauwe puntjes, te redden.
Gefrusteerd vanwege het niet kunnen vinden van wat voor drugs dan ook, kreeg ik toch een bekeuring.
“Bekeuring? Hoezo dat dan?”
Voor het niet hebben van een tweede verkeersdriehoek, een voorschrift dat net van kracht was geworden in Spanje, zo bleek. Betalen met Credit Card kon. Ik kon ook zelf mijn koffer weer inpakken.
“Gracias, mucho gracias, que viva Espanha, mierda!”