Rechtschapen Nederland heeft het druk. Druk met drukmaken.
Over lastige lusten, crimineel roken en vrijen in den vreemde.
Drukte om niks. Hilarisch ook.
Rechtschapen?! Kan dat, als product van de zinderende jaren 60 en 70?
Een hoogtepunt is het hoogsthaalbare. Dat weet ieder weldenkend mens. En een beetje vooraanstaand hooggeplaatst persoon stópt dan ook op zijn hoogtepunt, zodat hij de geschiedenis in gaat als een prachtmens, waar nog lang over nagepraat wordt. Ook dát weet iedereen.
Bíjna iedereen; Ruudje-nooit-genoeg had er nog nooit van gehoord.
Als werkelijk al mijn gangen gecheckt en gedubbelcheckt worden alsof ik een kind van de tweede klas lagere school ben, geloof me gerust, dan wórd ik een kind van de tweede klas lagere school.
Ik heb een godsgruwelijke hekel aan boodschappen doen. Ja, ook als ik ingrediënten voor een spacecake moet halen. Zelfs dan. Mijn wanhopige gebeden tot de allerhoogste regionen of het alsjeblieft een ietsje leuker mag zijn, worden nooit gehoord.
Maar vandaag wel. Oh ja, vandaag wel.
Mijn baas is zo ongelooflijk hip dat hij het stadium van de Engelse woorden al voorbij is en deze zelfs Nederlands uitspreekt. Mijn baas is zo gruwelijk up to date dat hij zijn nonchalante uiterlijk onlangs verruild heeft voor de look van het Schotse platteland. Hij lijkt weggesprongen uit een tijdschrift Life and Garden en gaat voor bruin, landelijk, rib en ruit. En niet te vergeten gebreide truien en dassen.
