Vrijen in den vreemde

Rechtschapen Nederland heeft het druk. Druk met drukmaken.
Over lastige lusten, crimineel roken en vrijen in den vreemde.
Drukte om niks. Hilarisch ook.
Rechtschapen?! Kan dat, als product van de zinderende jaren 60 en 70? De tijd waarin het libido nog gekoesterd en vertroeteld werd. De tijd waarin er nog gewoon gesekst werd met een x, en ook met misterX. De tijd waarin monogamie gezien werd als licht autistisch en trouw als contactgestoord. De tijd waarin kinderen nog wel eens verwekt werden op een doordeweekse dinsdagochtend, of op een donderdag tussen-de-middag. En niet als tijdelijke toppers in de diepvries lagen.

Er werd ook gewoon gerookt na de seks. Hoorde erbij. Ervoor ook en soms zelfs tijdens. Het was de yoghurtbreaker van nu; het enige tussendoortje dat tussendoor kon, zeg maar.
In die tijd was alles gehuld in een zalige mist. Spannend, lekker vaag. De enige rookvrije ruimte van toen, was alleen te vinden in de maand december; de vuurwerkopslag. Een asbak viel ook gewoon onder de categorie huishoudelijke artikelen en werd totaal niet gelinkt aan het criminele circuit. Een roker trouwens ook niet. De woorden roker en niet-roker zijn pas van veel later. In die tijd had je nog een naam.
Het was de tijd van de bloemetjes en bijtjes, én van de loslopende lieveheersbeestjes. Die werden nog niet ingemetseld. Niet nodig ook.

In de klas hingen grote posters: make love, not war. Daaronder stonden asbakken. Want meesters en juffen rookten tijdens het lesgeven, zodat er in hun pauze voldoende tijd was voor het opkrikken van de teamspirit. In die jaren waren lusten ook nog gewoon lusten en geen lasten en had ontkennen geen nut, want iedereen kende elkaar.
Het was één grote vrijdagmiddag-borrel, één grote knuffelende mensenmassa. Bomen konden ook nog lekker boom zijn toen; beetje staan aan de bosrand, zonder meteen aangerand te worden.

In die tijd was lubberiaans simpelweg sociaalvaardig en vreemdgaan een uiting van liefde. Uit respect voor je medemens. En dat ging ver, dat respect. Helemaal de zee over, richting Zweden. In het bijzonder naar de plaatselijke regisseurs van de prachtige natuurfilmpjes. Meutenøken werd een begrip; geen of allen, allen of geen. De tijd van de weelderige vormen, uitbundige lichaamsbeharing. De tijd van de paarse fietsen, oranje zitzakken en soppende spontaniteit.
Toen was geluk nog heel gewoon.

Ik heb nieuws, brave burgers.
Onze verwekkers mochten dan misschien lustig leven en naarstig neuken; ze lieten de mieren met rust.
Dat zouden wij ook moeten doen.