Vandaag ga ik viezevozelen voor een prikkie. Naakt. Ik kom naar alle waarschijnlijkheid in een orgie terecht, ik ga loeren naar geslachtsdelen en de kans is groot dat ik ze ook nog aanraak.
Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Ik ga ervoor.
Schrijven is ambachtelijk handwerk. Puur natuur en heeft niets met moderne techniek van doen.
Wat een kul. Met behulp van de computer, heeft schrijven zelfs verdacht veel weg van een kunstje. Geef me een toetsenbord, een half uurtje en een onderwerp en het komt goed. Het is een kwestie van wat doelgerichte zinnetjes in een documentje rammelen, Google raadplegen voor eventuele research, een pittig stellinkje erbij en klaar. Dan de spellingcheck erover en de hele mikmak opslaan met een voorlopige naam, in de map [i]nog niks[/i].
“Hé, mam hier, we zijn er, heenreis prima verlopen, pap trekt net de wijn open…”
Ik houd de hoorn iets verder van mijn oor en luister naar de woordenstroom van mam die niet te onderbreken zal zijn de komende minuten. Mijn gedachten dwalen af naar jaren geleden…
Ik geloof niet in geruchten, en zeker niet als deze gaan over de buren. Ik ben niet kleurenblind, gek op groen, en ook op gras.
Onze buurt is super. Misschien een tikje aan de doorsnee kant, maar onze feestjes niet.
Onee, onze feestjes niet.
Gepamperd als we zijn, denken we dat ons geluk valt of staat met een nauwkeurige planning. Dat we ons leven kunnen regelen door het volgen van een doordachte koers.
