Gepamperd als we zijn, denken we dat ons geluk valt of staat met een nauwkeurige planning. Dat we ons leven kunnen regelen door het volgen van een doordachte koers. Met het roer stevig in eigen hand, kijken we vooruit. We laveren soepel om moeilijkheden heen en zien hevige stormen van verre aankomen. Dankzij ons kompas. In het volste vertrouwen koersen we volle kracht vooruit, en leiden ons leven, uitgestippeld tot aan de horizon.
Voor het gemak nemen we de kinderen ook op in deze koers.
Wat nou natuur? Kinderen krijg je niet, die neem je. Gewoon volgens plan en perfect getimed. We gaan ons behouden vaartje toch niet in gevaar brengen door het roer uit handen te geven aan de natuur? Ben je besuikerd.
Nee, dat hoeft ook niet, dat gebeurt vanzelf. Bij mij precies 9 maanden later. Toen denderde ik met een rotklap met twee voeten op de vaste grond en besefte ik dat er wel degelijk dingen waren die niet te plannen zijn, en dat de natuur me zeer gunstig gezind was geweest.
Ik gooide mijn stappenplan overboord, en geloofde weer heilig in het mooie van de natuur. Back to basic en ik zou mijn kinderen wel eens even meegeven waar het werkelijk om ging in het leven. Niks planning, maar genieten van de dag. Geen luxe, maar happy zijn met de kleine dingen. Ik zou er met heel mijn leven voor waken dat juist mijn kinderen niet in dezelfde valkuil zouden stappen als ik gedaan had.
Ironisch genoeg, wordt er vanaf dag 1 van het moederschap een mega groot beroep gedaan op je, juist ja, planning- en organisatietalent. Een huishouden runnen met kids geloof me, is topsport.
En terwijl je moet managen op het hoogste niveau, wil jij koste wat kost uitstralen dat het daar niet om gaat in het leven. Waarbij je ook nog eens flink gehinderd wordt door al je fouten en tekortkomingen, die je angstvallig verborgen probeert te houden. Jouw natuurlijke schatjes moeten gelukkig worden, en daar ga jij voor zorgen. Dus pak je ze bij de hand, kijkt vooruit, laveert ze soepel om moeilijkheden heen en ruim je hun hindernissen uit de weg, zodat ze volle kracht vooruit kunnen en vooral gelukkig zijn.
En op het moment dat je tot je grote verdriet beseft opnieuw in dezelfde valkuil gevallen te zijn, Jan Steen in heel je huis herdacht wordt, en je kinderen die ochtend met een plan b ontbijt de deur uit zijn gerend, word je gered door je eigen tekortkomingen.
Vanmiddag kwam mijn jongste spelinkje der natuur binnengehobbeld. En na een hoopvolle blik in de broodtrommel riep hij verheugd:
“Yesss, er is weer brood!” En in één beweging overzag hij de la van het zoet: “Wow, en ook weer pindakaas!”
Zijn dag kon niet meer stuk. De mijne ook niet.
13 reacties
Raindog · 29 juli 2004 op 11:59
Klinkt gezellig, daar bij jou thuis Louise! Leuke column ook hoewel ik even moeite had om het bruggetje van ontbijt naar de verrassing van je jongste te maken. Kan even makkelijk aan mij liggen natuurlijk. Volgens mij had je de tweede alinea gewoon in zijn geheel weg kunnen laten. Achteraf gezien voegt die weinig toe aan waar het eigenlijk over gaat (de eerste alinea was duidelijk zat met andere woorden).
En dan, de complete huiselijke herdenking van Jan Steen (erg leuk gevonden en aansprekend trouwens). Mocht je je hier bezwaard onder voelen dan geef ik je bij deze de legendarische woorden van ir. Daniel D. Ofman mee: ‘chaos is een bundel ongerichte energie’. Mijn leven is sinds ik die woorden las een stuk vrolijker geworden!
😉
Godspeed · 29 juli 2004 op 12:08
Nu nog een hond, vogel en een vis en je geluk is kompleet.:-D
Kees Schilder · 29 juli 2004 op 12:22
klinkt zeker gezellig, daarom met plezier gelezen
gast · 29 juli 2004 op 12:38
Leuke column, mits je de achterliggende gedachter ervan snapt, anders is het inderdaad gewoon een gezellig verhaal.
Stond er dan ook wel van te kijken, toen ik zag wie de schrijfster was. Dan is het dus niet een geval van niet kunnen inzien, maar een niet willen inzien;) Ook best hoor.
Mosje · 29 juli 2004 op 12:50
Tsja, en met de laatste zin uit je stukje begint het plannen weer. Want morgen wil je natuurlijk ook dat je dag niet meer stuk kan, en dus moet je inplannen dat er ook dan pindakaas is.
Leuk verhaal!
-oftopic-
Hee Kees, je bent weer terug! Dat duurde lang! Mevrouw Jansen nog tegen het lijf gelopen op het Griekse strand?
KingArthur · 29 juli 2004 op 12:55
Leuke column en ook herkenbaar voor een dwangneurotisch gestructureerd dier die hiervan probeert af te komen.
pepe · 29 juli 2004 op 13:32
Met plezier en een lach van herkenning gelezen, nauwelijks ongestoord. Want hier is het al net zo’n jansteenhuishouden, de een zoekt gillend een zwembroek, de ander staat te douchen omdat er straks gewerkt moet worden, weer een ander maakt tosti’s en ik probeer even wat bij te lezen.
Echt heel leuk!!
Ma3anne · 29 juli 2004 op 14:26
Voordeel van mijn manier van huishouden op zijn Jan Steens was, dat mijn kinderen al vroeg zelfstandig waren en wat ze zelf dachten te kunnen, zelf deden. Dat ging wel totaal anders dan in mijn planning stond of doorgaans als ‘normaal’ wordt bestempeld, maar ik heb ze altijd de hemel in geprezen als ze een poging ondernomen hadden mijn falen te corrigeren.
Geweldig beschreven, Louise. Leuk dat zo’n kind nog blij kan zijn met een gewone boterham! 😀
Louise · 29 juli 2004 op 19:48
Allereerst bedankt voor jullie reacties!
Gezellig hè, om een kijkje te mogen nemen in de chaotische keuken van iemand anders 😉
Ik word er zelf af en toe gillend gek van, maar geen mooier vermaak dan leedvermaak natuurlijk.
@Raindog: Je hebt gelijk, de tweede alinea is overbodig en nu ik het stukje nog eens overlees, kunnen er meer woorden/ zinnen weg. Slordig van mij; had teveel haast om in die enorme wachtrij te plaatsen. 🙄
@Godspeed: Vissen hebben we, twee stuks. Vogels ook; 150 stuks. Twee stofnesten, een huishouden van Jantje Steen en elkaar. Mag ik dan aannemen dat mijn geluk compleet is 😛 Ik heb anders nog wel wat wensen hoor…
Dees · 29 juli 2004 op 19:55
Geweldig geschreven hoe je van je fouten lerend via steeds andere wegen weer dezelfde ‘fouten’ maakt. En hoe die fouten niets voorstellen met een onverwachte boterham met pindakaas in het vizier.
Erg leuk. Ook leuk dat je een keer een persoonlijkere column schrijft. Hij staat je goed!
🙂
Eftee · 29 juli 2004 op 22:15
Telkens moet ik lachen, als ik jongeren hun leven vooruit hoor plannen. Dat is niet te doen, maar daar kom je pas achter als je een paar keer op je gezicht gegaan bent.
Je dag plannen is iets beter te doen. Ik ben een chaoot en ben al blij als ik een keer niet iets vergeet, van het boodschappenlijstje.
Leuke column weer, Louise[img]http://www.examedia.nl/columnx/images/subject/icon14.gif[/img]. Lekker herkenbaar.
Mup · 29 juli 2004 op 23:02
Ja, van je kinderen kun je nog wat leren, en afleren:-)
Niets plannen en ook geduld valt aan te leren. Lekker weg gelezen, met zo’n zucht van herkenning, nu weer de handdoeken met zand wegbergen,
Groet Mup.
sally · 29 juli 2004 op 23:20
zéééééééér herkenbaar.
Een genot om te lezen dat het een ander net zo vergaat….
Dit kan een mens zelfs uit een dipje helpen..
liefs Sally