Ik geloof niet in geruchten, en zeker niet als deze gaan over de buren. Ik ben niet kleurenblind, gek op groen, en ook op gras.
Onze buurt is super. Misschien een tikje aan de doorsnee kant, maar onze feestjes niet.
Onee, onze feestjes niet. Onze feestjes zijn spectaculair. Aangezien wij geen rekening hoeven te houden met een terugtocht of een tijdslimiet van oppasmeisjes, kunnen alle remmen los. De mensen zijn vertrouwd, het gras groener dan groen en na drie keer struikelen, lig je in je eigen bed.
De drank kan rijkelijk vloeien.
En dat gebeurt ook, al ver voordat het feestje van start gaat. Bij ons bouwen we namelijk ook gezellig samen op. En efficiënt als we met zijn allen zijn, combineren we het harde werken met het testen van de tap. Zodoende nuttigen wij het aangename, terwijl het zonnetje nog hoog aan de hemel prijkt, en het spektakel nog lichtjaren van ons verwijderd is.
Zuipen voor de zekerheid.
Tegen middernacht barst het feest meteen in volle hevigheid los. Inkomen is niet nodig en indrinken al helemaal niet. De sfeer is gezet, de stemming kan niet kapot. Dankzij een solide fundament, opgebouwd in de middag uren, gevoegd met liters gerstenat.
Het geheim van geslaagde feesten zit hem in het moment van stoppen. Wanneer dit gebeurt op het hoogtepunt, ben je verzekerd van tevreden gasten die nog lang napraten over dat superfeest.
Het probleem bij onze feestjes zit hem in het moment van beginnen. Wij komen namelijk bínnen op het hoogtepunt en dan is meteen vertrekken geen optie. Bovendien is er werkelijk geen enkele reden te verzinnen om al dat gezelligs te verlaten. Op dat moment.
Die goede reden komt later. Véél later. Eigenlijk té laat.
Als buurman A laveloos tegen een schutting staat geparkeerd. Al uren turend naar het cement, zijn lokatie kenbaar makend met gepaste taal.
En ver nadat we buurman B en C in horizontale positie een zetje gaven richting hun voordeur, in het volste vertrouwen dat deze mannen probleemloos in hun bedje zouden rollen. Op die tijden maak je je niet druk om de zwaartekracht. Daar denk je gewoon niet aan.
En helaas ook pas na buurvrouw B, die op onze feestjes heerlijk ontspannen, iedere vorm van schaamte ogenblikkelijk laat varen. Deze buurvrouw gunt ons na een wijntje of wat, een microscopisch kijkje in haar keuken. Een echte woonkeuken, waar werkelijk alle huishoudelijke beslommeringen plaats vinden. Ook die van de slaapkamer. Wij hangen aan haar lippen en waken over haar glas. Het laatste mag namelijk onder geen beding leeg komen te staan. Dat is wel het minste wat we kunnen doen, voor buurvrouw B. Deze buurvrouw eindigt zo’n feestje namelijk steevast in het diepste dal van haar emoties. Ons allen meesleurend.
Tegen het krieken van de dag naderen we het slot van ons feestje. Twee potten sterke koffie later, zijn we in staat om de terugreis te aanvaarden. Compleet gesloopt en alweer een illusie armer.
Ik heb nieuws: dat groene gras van de buren is echt bullshit.
7 reacties
KingArthur · 15 augustus 2004 op 13:42
Ben het niet met je laatste regel eens. Het gras bij de buren is altijd groener maar dat komt omdat je er schuin tegenaan kijkt.
Tenzij natuurlijk je buurman een boer is dan geloof ik die bullshit wel.
Je hebt mij ook weer op een idee gebracht, als ik de jaloezie jegens mijn buurvrouw niet meer kan beheersen, zorg ik gewoon dat we een feest organiseren op haar mooi aangelegde gazonnetje.
Kreeg wel zin in een feestje na het lezen van je column. Waarom ben ik niet uitgenodigd? 😀
sally · 15 augustus 2004 op 14:19
Als allerlaatste de tuin uit strompelen en dan constateren dat het een `kut`feest was.
Hééééééél herkenbaar.
Het lijkt onze buurtbarbeque wel.
Vooral de buurvrouw die haar hart lucht met een borrel op.De buurman ontbreekt nog die handtastelijk wordt met een stuk in de fiets.
mooi beschreven louise
groeten Sally
Eddy Kielema · 15 augustus 2004 op 15:11
Jammer dat ik niet bij de buren hoor! 😛
Bakema_NL · 15 augustus 2004 op 18:27
Buren………ik zeg ze gedag…en daar moet het ook maar bij blijven, verder contact zit ik niet op te wachten. Niks persoonlijks op de man/vrouw, maar het hoeft van mij gewoon niet. Dus feestjes zitten er ook al niet in. 🙂
Mosje · 15 augustus 2004 op 19:40
Mm, ik geloof dat ik jou wel als buurvrouw zou willen. Moet je wel waarschuwen: ik ben zo groen als gras.
😛
Louise · 15 augustus 2004 op 19:59
Wij hebben echt waar, een heerlijke buurt. Allemaal heel verschillend, maar dat maakt het ook wel weer leuk en niet saai in ieder geval. We trekken veel met elkaar op en ja, we hebben zeer regelmatig feestjes. Al dan niet spontaan. Soms komt het tegen etenstijd toevallig zo uit dat we allemaal onze diepvries leegtrekken en snel wat bbq’s bij elkaar zetten. Bere gezellig, maar heel vaak gaan we gewoon te lang door en komen er allerlei toestanden bovendrijven na de nodige drank, die natuurlijk nooit opraakt met zoveel koelkasten tot je beschikking…
Ma3anne · 16 augustus 2004 op 08:18
Heerlijk zo’n buurt. Zuinig op zijn. Krijg er een beetje heimwee van naar mijn vroegere buurten waar het ook veel feesten was met elkaar. Waar ik nu (al heel lang) woon, ken ik de meeste mensen niet eens.
Was lekker weglezen, deze column.