Burengerucht

Ik geloof niet in geruchten, en zeker niet als deze gaan over de buren. Ik ben niet kleurenblind, gek op groen, en ook op gras.
Onze buurt is super. Misschien een tikje aan de doorsnee kant, maar onze feestjes niet.
Onee, onze feestjes niet. Onze feestjes zijn spectaculair. Aangezien wij geen rekening hoeven te houden met een terugtocht of een tijdslimiet van oppasmeisjes, kunnen alle remmen los. De mensen zijn vertrouwd, het gras groener dan groen en na drie keer struikelen, lig je in je eigen bed.
De drank kan rijkelijk vloeien.

En dat gebeurt ook, al ver voordat het feestje van start gaat. Bij ons bouwen we namelijk ook gezellig samen op. En efficiënt als we met zijn allen zijn, combineren we het harde werken met het testen van de tap. Zodoende nuttigen wij het aangename, terwijl het zonnetje nog hoog aan de hemel prijkt, en het spektakel nog lichtjaren van ons verwijderd is.
Zuipen voor de zekerheid.

Tegen middernacht barst het feest meteen in volle hevigheid los. Inkomen is niet nodig en indrinken al helemaal niet. De sfeer is gezet, de stemming kan niet kapot. Dankzij een solide fundament, opgebouwd in de middag uren, gevoegd met liters gerstenat.

Het geheim van geslaagde feesten zit hem in het moment van stoppen. Wanneer dit gebeurt op het hoogtepunt, ben je verzekerd van tevreden gasten die nog lang napraten over dat superfeest.

Het probleem bij onze feestjes zit hem in het moment van beginnen. Wij komen namelijk bínnen op het hoogtepunt en dan is meteen vertrekken geen optie. Bovendien is er werkelijk geen enkele reden te verzinnen om al dat gezelligs te verlaten. Op dat moment.
Die goede reden komt later. Véél later. Eigenlijk té laat.

Als buurman A laveloos tegen een schutting staat geparkeerd. Al uren turend naar het cement, zijn lokatie kenbaar makend met gepaste taal.
En ver nadat we buurman B en C in horizontale positie een zetje gaven richting hun voordeur, in het volste vertrouwen dat deze mannen probleemloos in hun bedje zouden rollen. Op die tijden maak je je niet druk om de zwaartekracht. Daar denk je gewoon niet aan.

En helaas ook pas na buurvrouw B, die op onze feestjes heerlijk ontspannen, iedere vorm van schaamte ogenblikkelijk laat varen. Deze buurvrouw gunt ons na een wijntje of wat, een microscopisch kijkje in haar keuken. Een echte woonkeuken, waar werkelijk alle huishoudelijke beslommeringen plaats vinden. Ook die van de slaapkamer. Wij hangen aan haar lippen en waken over haar glas. Het laatste mag namelijk onder geen beding leeg komen te staan. Dat is wel het minste wat we kunnen doen, voor buurvrouw B. Deze buurvrouw eindigt zo’n feestje namelijk steevast in het diepste dal van haar emoties. Ons allen meesleurend.

Tegen het krieken van de dag naderen we het slot van ons feestje. Twee potten sterke koffie later, zijn we in staat om de terugreis te aanvaarden. Compleet gesloopt en alweer een illusie armer.

Ik heb nieuws: dat groene gras van de buren is echt bullshit.