Spuugzat ben ik het! En ik kan dan ook wel koken van woede wanneer ik start deze column te schrijven.
Ik doe de TV aan tijdens het eten om het nieuws te kijken en ik verslik me bijna in een stuk vlees wanneer ik hoor dat er afgelopen zondagnacht een 30-jarige vrouw om het leven is gekomen door een één of andere randdebiel eerste klas, die het blijkbaar leuk vind om bakstenen van de brug af te gooien, die vervolgens op of zelfs ín een auto belanden.
Ik ga een column schrijven over ouders.. We hebben er allemaal mee te maken.
We kunnen niet met ze, maar ook niet zonder ze. De één heeft strenge ouders en de ander mag echt alles van z’n ouders.
Er wordt ook vaak gezegt dat als je enigskind bent je meer verwend word door je ouders en grotere cadeau’s krijg etc. En naar mijn eigen mening is dat ook zo.
Beste God,
Waar was je tijdens de Eerste Wereldoorlog? Waar was je tijdens de Tweede Wereldoorlog? Waar was je tijdens de Vietnam Oorlog? Waar was je tijdens de Tsunami? En…waar ben je nu?
Een paar dagen geleden zat ik, zoals gewoonlijk, na het eten uitgeteld op de
bank het Journaal te kijken. Sinds die bewuste dag volg ik het Journaal niet
meer. Waarom zou ik het zogenoemde nieuws überhaupt volgen als ik nu al weet
waarmee een Annette van Trigt of een Gerard Arninkhof mijn huiskamer zal
vullen.
