Licht in de duisternis.

Vandaag de dag denken we hier niet meer zo over na, het licht. Het is namelijk heel simpel, we zetten een schakelaar om en ‘ping’ daar is licht.

Vroeger was dit wel anders, waar men huizen had waarbij het s’avonds en zelfs overdag donker was. Zo donker dat het eigenlijk niet meer was dan een slaapruimte en iets om de winters door te komen. Toen hadden ze alleen nog maar houten luiken die ze konden gebruiken om het licht binnenshuis te halen. Ja, dit was natuurlijk wel een tijdje terug.

Doe eens normaal!!

‘Doe eens normaal!!’ zei hij. Normaal??? Wat is nu eigenlijk normaal. Ik bedoel ik ben het er helemaal mee eens dat ik soms wat maf of raar doe, maar wat verstaan we dan onder normaal? En is het iets wat alleen ik, jij of zelfs hij bepaalt of is het meer een gemeenschappelijk iets een term verzonnen door de maatschappij? En bestaat het überhaupt wel?

Ruzie in zijn mooiste vorm.

Het is stil. De televisie staat aan, er wordt gekookt en we horen de radio van de buren maar het is stil. Het is de stilte voor de storm. Het is zo’n stilte waar je eigenlijk van moet genieten nu het er nog is. Want over 2 minuten, een kwartier of zelfs over een half uur is het weg en je weet het. Je voelt het aankomen, woede en razernij. Deze storm wordt een orkaan, met de brokstukken die erbij horen. Maar je kunt er niet van genieten, je zit op hete kolen.