Elf was ze. De eerste zes weken van de middelbare school had ze gemist door een ongontsteking.
“Het geeft niet”, had de schoolleiding haar ouders verzekerd, ze is buitengewoon pienter, VWO plus getest, ze haalt het zo in.
“Heb jij een borstvergroting gehad?” vraagt de huisarts. Verontwaardigd kijk ik haar aan. “Nee” snauw ik haar toe. “Oh, ik dacht even…nou ja, wees er blij mee, voor een vrouw van over de veertig, mooi, groot en stevig toch nog ? Kleed je maar weer aan, het is gewoon een kleine cyste, niets aan de hand”. Ik zie een uitdrukking van verwondering met professionele snelheid van haar gezicht verdwijnen.
Mijn zus was een “moetje”, een schande in die tijd. Mijn broer was gepland, dus drie jaar later kwam bij dat kleine meisje een kleine vent. Hee, dat rijmt, al rijmt het niet. Ik was een ongelukje… die schijn je nog wel eens in een hoekje tegen te komen, vaak wat stil, maar komen ze eruit, dan kan dat flinke schade geven. Van schade en schande word je wijs, dus laat ik op Valentijnsdag lief zijn. Wijs besluit ik te zijn.
Zou Jezus blij worden van het feit dat zijn veertig dagen van vasten in de woestijn zo herdacht worden? Carnaval, van oudsher een
(vr)eetfestijn, de laatste kans om je op vette dinsdag vol te proppen voor de vastentijd, is allang geen bezinning meer op de
christelijke kernwaarden. Of misschien bestond het feest al langer dan de christelijke traditie, en hielden ze toen ook gewoon al van borrel?
Was lopen over water dan niets meer dan een hallucinatie nadat iedereen zich een dag of drie/vier klem had gezopen waardoor ze dingen
zagen die er niet waren?
