Grote tiettuh!

“Heb jij een borstvergroting gehad?” vraagt de huisarts. Verontwaardigd kijk ik haar aan. “Nee” snauw ik haar toe. “Oh, ik dacht even…nou ja, wees er blij mee, voor een vrouw van over de veertig, mooi, groot en stevig toch nog ? Kleed je maar weer aan, het is gewoon een kleine cyste, niets aan de hand”. Ik zie een uitdrukking van verwondering met professionele snelheid van haar gezicht verdwijnen. “Je krijgt een ander soort neusdruppels mee voor je oren en ik zie je over een paar weken weer terug”. Dank je de donder ja! Deze keer graag mét bijsluiter fabrikant! Plotseling bloed opgeven was voor mijn zenuwen net even te veel van het goede. Visioenen van mijn moeder net voor DE diagnose, resulteerde in een weekend stijf staan van de zenuwen. Bloed! Ik gaf bloed op! Een bijwerking van de neusdruppels blijkt, dat is alles, pfff. Opgelucht verlaat ik de praktijk en loop ik naar mijn auto om mijn sporttas te pakken. Hup,hup, de loopband op jij, zenuwenlijer dat je bent! De sportschool grenst handig aan het medisch centrum. Stuiter je van de loopband af, dan is er bij de buren een dokter en fysiotherapeut, wel zo makkelijk.

Zuchtend loop ik de kleedkamer in en zoek een stil hoekje op tussen kwebbelende clubjes huisvrouwen. Snel trek ik mijn trui en rok uit en graai in mijn tas naar de oh zo Niet charmante sport-bh en sportkleren, mijn rug naar de dames gekeerd. Een schelle stem tettert in mijn oren. “Wauw, wat een mooi setje, Marlies Dekkers?” Schichtig werp ik een blik achter mij en zie drie groepjes vrouwen, alle blikken gevestigd op mijn voorgevel. De spiegels rondom ons verveelvoudigen de aanblik van een plotseling verlegen Moi onder al die ongewenste andacht. “Eh nee, tis een fake Marlies” zeg ik, terwijl ik met een snelle beweging het onderwerp van alle aandacht bedek met mijn handdoek. “Mooi” zegt een van de dames en instemmend gemompel volgt.

Ik kleed me vliegensvlug om en ga de zaal in. Ik stel de loopband in.Eenmaal in mijn ritme verhoog ik het tempo, richt ik mijn aandacht op de muziek en kijk ik met plezier naar het aantal gestaag wegtikkende calorieën. Denken probeer ik uit te sluiten op de loopband, met het tegengestelde effect dat de meest gekke dingen in mijn hoofd
opkomen. Dat kan op een ochtend zoals vandaag de meest leuke, maar ook minder leuke gedachten geven. Dat varieert in: “Wat een klote-weekend was dit, ik stond stijf van de zenuwen” naar een: “Hmz als ik een vent had geweest, had dit zomaar een leuke bijkomstigheid geweest”.

Proest…misstap. “Ho, blijf staan” sis ik mezelf toe. Snel richt ik mij op mijn ademhaling, ín en uit, ín en uit. De duizeligheid verdwijnt, mijn stap wordt weer zekerder. Starend in het niets vervolg ik kilometervretend mijn weg, de loopband gevisualiseerd in een mooi bospad. Rechts van me loopt een aantal van de dames de trap op, kwetter de kwetter. Ik knik naar ze en wend direct mijn blik af.

“Wat was dat nou net weer joh”? vraag ik mezelf terwijl de dames uit mijn gezichtsveld verdwijnen. “Wat maakt nou dat je je zelfs wilt verstoppen voor je “eigen soort”? Ik zet de loopband een tandje sneller. “Dat was die stomme dokter net” mompelt een klein stemmetje, en die vriend van je die over je borsten begon aan de telefoon van de week, het halen van dat waanzinig mooie setje van de week ervoor wat je niet kon laten hangen . Allemaal voorvallen die maar een onderwerp hadden: Borsten.”. Ik zet de snelheid van de loopband terug en loop uit, haal een lapje over de handvaten en schuifel rustig naar de apparaten.

Lekker vind ik dat, gewichten, je setjes doen. Mijn favoriet is toch wel waar je met stang voor- en achter, je borst-, rug- en armspieren traint. Eén nadeel echter, je borsten wijzen als vanzelf omhoog en naar voren, wat nog wel eens de aandacht trekt van een langslopende mede-sporter. Of ik me dat niet verbeeld? Eh nee, laatst
struikelde er één over een buikspierbankje toen hij met enthousiaste aandacht nog eens omkeek of ik die oefening wel correct uitvoerde? Ik neem tenminste aan dat dat zijn intentie was?
Daarom deed ik ook mijn uiterste best om niet in sarcastisch lachen uit te barsten toen hij struikelde, volledig beschaamd opstond en met een
rood hoofd semi-stoer doorliep.

Ik realiseer me dat ik heel veel papier kan vullen met dit onderwerp. My booby’s and me, me and my booby’s. “Echt niet! dat jij daar over gaat schrijven!” protesteert het kinderstemmetje in me. Ik neem een slok water en vang in mijn ooghoeken een beweging naast me op.
Een spierbundel drie meter verderop geeft me een waarderende glimlach. “Fuck” denk ik, “hoe lang zit jij al naast me zonder dat ik je zag, hoe lang kijk jij naar me, griezel!” Mijn ijzige blik zegt genoeg om hem spontaan door te laten lopen naar de andere kant van de zaal.

Ik zucht. Ik hoor het kleine stemmetje, zacht. “Zie je wel, weer een” Ze bedekt haar oren. “Wat doe je?” vraag ik haar.
“Hoor je dat dan niet….grote tiettuh” zegt ze. “Hoor je dat dan niet???”.
Vastbesloten pak ik de stang boven me vast voor een extra setje. “Nee kleine”, fluister ik. “Wat jij hoort, is een echo, een echo van toen”.
Liefdevol kijk ik haar aan. “Ik vind het niet leuk” fluistert ze, “het maakt me bang…”. Voorzichtig laat ik de stang in zijn beginstand terug zakken. Ik veeg het zweet met mijn handdoek uit mijn nek, van mijn hoofd. Ik werp een blik op de volwassen vrouw in de spiegel voor mij. “Kijk” zeg ik tegen haar… “Kijk! We zijn nu veel groter, veel sterker ook, je hoeft nooit meer bang te zijn”.

In mijn spiegelbeeld verschijnt een van de dames uit de kleedkamer. Ze glimlacht. “Ben jij klaar hier”? Ik knik, pak mijn handdoek en mijn flesje water. Haal een doekje over zitting en stang en maak een uitnodigend gebaar. Voorzichtig rek en strek ik mn spieren iets op. De vrouw gaat zitten, werpt een blik op mijn borsten en verzucht: “Ik wou dat ik jou borsten had…” Verbaasd kijk ik haar aan. Open mijn mond om te zeggen dat ze dat onmogelijk kan menen! Eén van haar vriendinnen staat inmiddels naast het apparaat en knikt. “Ja hè, het is niet eerlijk verdeeld”, een meewarrige blik werpend op haar eigen a-cupje.
Ik kijk ze aan, wil vertellen dat dit ook niet alles is , maar ze praten al weer over iets anders.

Ik zeg gedag en loop richting kleedkamers. Een aquarobic-klasje komt net het zwembad uit. Negen vrouwen, negen paar vrouwenborsten onder de douche. Stiekum kijk ik, vergelijk ik. Negen paar unieke, peer-en appelvormige borsten, zakjes, kleine, midelgrote, verschillende vrouwenborsten. Niemand die zich bewust is van eeen klein meisje dat naar zichzelf kijkt en mompelt “Zie je wel….grote tietttuhh!”

Als eerste terug in de kleedkamer droog ik me af, uit gewoonte in een hoek, rug richting alles dat langs kan komen. Met veel herrie komen de aquadames de ruimte in. Ik adem diep in en uit en zet twee stappen uit de hoek. Ik draai me om en ga daar verder met insmeren. Het kleine meisje staat met haar handen voor haar ogen, te bang om te kijken. Ik haal haar handen weg van het fijne gezichtje, til haar op, zodat ze kan zien wat ik zie. Tien vrouwen, in alle vormen, in alle maten, wij onopvallend in hun midden. Ik laat mijn handdoek vallen en trek mijn setje aan.
“Ah, oh, ” zegt een van de dames. “Dat is zeker een Dekkers?”. Ik draai me om en show haar de achterkant. Ik trek mijn trui en rok rustig aan en glimlach naar haar.
“Marlies Dekkers? Uhuh, het kost een paar centen maar dan heb je wel wat!”

Met een zwaai gooi ik mijn gifgroene sporttas op mijn schouders en en loop richting uitgang. In de gang loop ik tegen bijna tegen de man aan die ik boven kort ervoor wegkeek. Snel kijkt hij een andere kant op. Ik grijns van oor tot oor en zeg vrolijk “Hoi” tegen hem. Verbluft kijkt hij om terwijl ik hem passeer.

Thuisgekomen begint een klein meisje bozig tegen me te praten. “Wat doe jij nou, ik vond dit Niet Leuk!” Ik geef haar een aai over haar lange glanzende haren en blaas haar een kushandje toe. Morgen kleine meid, mag jij weer!

Wordt vervolgd.