Gluhwein

Brrr, bibberend liep ik vanmorgen met mijn hond langs de haven, koud! “Heeej, IJS!”
Mijn gedachten gingen terug naar begin januari. Het was bijna onmogelijk om niet te worden meegesleept in de ijsgekte. Prachtige beelden op de televisie, de mooiste foto’s in de krant… het begon te kriebelen. Uitgerekend op Oudejaarsavond sloeg het bij me toe. Waren het de appelbeignets? Was het de stevige ondergrond die we bouwden om het geweld van de aankomende champagne aan te kunnen? Schaatsen, ik wilde schaatsen!!! Din keek bedenkelijk naar mijn ogen die over Marktplaats flitsten. “Hallo? Het is Oudejaarsavond”! Maar ze kent me; wat in mijn kop zit, zit nou eenmaal niet in een ander lichaamsdeel.
Ik had hockeyschaatsen, die moesten weg. Bij een laatste schaatspoging in ’99 met mijn liefkindjes bleken die bruikbaar voor iets anders dan lachsalvo’s. De jongens waren weg voordat ik trillend op het ijs stond. Roos, zelf druk bezig haar enkels niet naar buiten te laten klappen, pakte in een lichte paniek met haar kleine handje de mijne, zodat we beiden naast elkaar op onze billen terecht kwamen. Meisjes als we waren, kregen we zwaar de giechel waardoor het onmogelijk bleek uberhaupt nog op te staan. Na nog wat halfslachtige pogingen trok ik m’n schoenen maar weer aan. Ik leerde haar schaatsen en fungeerde de rest van de dag als bibberend koek-, choco- en stempelpunt voor drie -van de kou en inspanning blozende- blije kinderen.

Ha! Hockeyschaatsen gevraagd. Een wanhopige kreet van een moeder die voor haar jongste jochie nergens meer schaatsen kon krijgen. Ik pakte de telefoon en 20 minuten later liep een een superblij jongetje met schaatsen de deur uit.
Een klein kwartiertje later zaten wij zelf in de auto, kunstschaatsen in Sint-Pancras te koop! Weer 5 minuten later liep een volwassen meisje de deur uit met een keer gebruikte kunstschaatsen, blij als een kind! Een heerlijk begin van wat een iets te gezellige Oudejaarsavond zou worden.

Nieuwjaarsdag. Hmzz…eh nee, iets te brak om nu een poging te willen/kunnen doen. De haven vroor dicht, de ijspret bevond zich nu voor de deur. Inspectie van een straat verderop bleek een schot in de roos te zijn. Zover je kon kijken, op alle sloten van het Duizend Eilandenrijk schaatsers. De kindjes van de buren hadden al staan roepen voor het raam. “Buuf, Buuuuuuuuuuuuuf, ga je mee”. Ik besloot alleen en ongezien mijn eerste poging te wagen op een slootje achter de overkant van het plein. Brrr…. het wintersport thermo-ondergoed hield de kou van de steiger niet tegen, koude billen!!!
Verkleumde handen van het aantrekken van mijn kunstschaatsen (mooooooooooi zijn ze)
handschoenen weer aan en daar eh….
stond ik, dat was het, ik stond
maar eh…hoe ging het verder ook alweer? Enthousiast stuurde ik mijn dinnen een sms: “Ik sta op het ijs!!!!” “Stoerrrrrrrrrrrrrrrr!!!” kreeg ik terug. Ik grinnikte.
Ze zouden me eens moeten zien staan! Hahahaha, daar hield het dus ook gewoon mee op. Er kwamen mensen het ijs op. Snel ging ik zitten, en strikte quasi druk opnieuw mijn veters. Ik keek toe, en wist het weer.
Een ohja! gevoel deed me opstaan en enthousiast deed ik de bewegingen na. Dacht ik. Ik keek naar achterom naar de steiger. Ik had zeker 1.33 meter afgelegd. Mijn armen bewogen meer dan mijn benen en trillend op mijn benen keek ik hulpbehoevend om me heen.

Ha! Een pappa met twee kindjes en……
een stoel!!! “Hellup”, fluisterde ik hem toe, “mag ik die stoel”? Meer mensen het ijs op…daar stond ik dan te staan!
De Pappa lachte me vriendelijk uit en zei tegen zijn dochtertje: “Kijk, nog een klein meisje die het moet leren” pas op hoor, ze wil je stoel pikken” De toon was gezet. Ik was gelukkig niet de enige die het even niet meer wist. We hielpen elkaar daar, jong en oud. Binnen 10 minuten schaatste ik weer, onder het hartelijk applaus van wat Broek op Langedijkers. Heerlijk! Bejaarde stellen hand in hand sierlijk over het ijs, stuntels zoals ik die het even niet meer wisten, kindjes die het nog moesten leren… Alleen de sfeer al. Overal pratende mensen, lachende mensen, blije gezichten! De Pappa kwam terug geschaatst, de stoel kon al aan de kant, zo snel als die kleintjes leren! Al had ik de stoel niet mogen lenen; ik deelde mijn limonade met zijn kids en samen zijn we een mini-tochtje gaan maken. Onder de schitterende oude bruggetjes door, langs de huizen waar je normaliter alleen langs kunt varen. Genietend van de meest mooie vergezichten van met boerenkolen gevuld land en ritsen slootjes met daarop vrolijke schaatsers.

Pittig moe gleed ik uit naar het steigertje.
De schaatsen uit, mn billen lekker warm op een door een heerlijk oud mannetje aan me overhandige oude jas! Genietend keek ik om me heen. Luisterend naar het voor mij zo grappige accent van de BOL-lers, pratend met mensen die ik nog nooit had ontmoet, maar die aanvoelden alsof we elkaar al jaren kenden.

“Het enige dat we missen is Gluhwein” hoorde ik een paar meter achter me.
Ik pakte mijn schaatsen, gaf de man zijn jas terug en zei iedereen gedag.
Aan het einde van het straatje keek ik nog eens om, genietend van alles wat ik zag.
Gluhwein??? Ik ademde diep in en uit en schudde mijn hoofd. Welnee!

De warme gloed van eenvoudig blij-zijn verspreidde zich door mijn hele lijf, verwarmde mijn hart zoals Gluhwein dat nooit had kunnen doen. Met een glimlach van oor tot oor liep ik de 100 meter naar huis. Met een beker warme chocomel met slagroom in mijn hand ben ik nog even bij de haven gaan zitten… om de “Gluh” nog even zijn gang te laten gaan.