Vrijdagnacht en de straten zijn bevlekt met duistere poëzie. De oude binnenstad als mantel van vertier roept om meer gezelschap, om meer namen, om meer zielen. Een junk stoot me aan en in zijn ogen kruipen spinnen. Stoïcijns loop ik door maar van binnen breekt een gevoel dat ik kalm probeerde te bedekken.
Lang geleden zag ik de volgende zin op een ansichtkaart staan: “Happiness is good health and a bad memory”. Mijn gezondheid is goed voor zover ik weet en mijn geheugen is inderdaad vaak meer een vijand dan een vriend. Terwijl kritiek mijn zelfbeeld soms hevig kan ondermijnen verdwijnen al die keren dat iemand zijn waardering voor me uitsprak als een schim langzaam uit mijn hoofd. De hersenen zijn zelfs zo ingeschakeld om angst of een negatieve ervaring langer in het geheugen vast te houden dan een positieve ervaring. Angst is een slechte raadgever terwijl het je tegelijkertijd beschermd tegen kwaad en het uiteindelijk zelfs vaak een life saver is. Doe de test: loop naar het treinstation, ga aan de rand van de rails staan (niet te dichtbij) en wacht tot er een trein voorbij komt (vooral luid rammelende goederentreinen doen het hierbij goed). Geheid dat je een stroom van adrenaline door je lichaam voelt vloeien. Maar waarom? Je weet immers dat je met een beetje gezond verstand nooit en te nimmer ook maar een klein stapje zult verzetten. En toch gebeurt het: je voelt angst. De angst die je belet om een misstap te maken.
Door de jaren heen zijn er vele onderwerpen mijn weg gepasseerd waarover ik vragen heb gesteld. Sommige daarvan bleken achteraf niet belangrijk genoeg om mijn hoofd over te breken, sommigen heb ik beantwoord gezien, maar een van die onderwerpen is zo hardnekkig opdat ik er eens in de zoveel tijd mezelf er toch weer gedwongen toe voel om er aandacht aan te besteden: religie.
