Door de jaren heen zijn er vele onderwerpen mijn weg gepasseerd waarover ik vragen heb gesteld. Sommige daarvan bleken achteraf niet belangrijk genoeg om mijn hoofd over te breken, sommigen heb ik beantwoord gezien, maar een van die onderwerpen is zo hardnekkig opdat ik er eens in de zoveel tijd mezelf er toch weer gedwongen toe voel om er aandacht aan te besteden: religie. Ik kan nauwelijks een woord bedenken dat geladener is en tevens meer vragen in me oproept dan dit woord. Nadat een goede vriendin mij een aantal maanden geleden in grote vreugde (ja, zelfs bijna in extase) vertelde zich te hebben bekeerd, werd mijn denkmolen opnieuw in werking gebracht: waarom geloofd de een in God, de ander in Boeddha en weer een ander enkel in zichzelf? En waar haalt men die rotsvaste overtuiging vandaan in het bestaan van iets of iemand die hij nimmer heeft gezien? En waarom is alles waar ik in geloof (nou niet alles, maar wel bijster veel) nu plotseling occult in de ogen van een doorsnee Christen? Plotseling wekken mijn tarotkaarten, welke je altijd vanuit ergens in mijn kamer aanstaren zelfs afschuw op bij mijn vriendin. “Maar het is kunst”, weet ik nog te weerleggen, maar Aleister Crowley, de bedenker van deze kaarten (niet de ontwerper) was occult en daarmee is de kous af.

Aangezien ik niet wil dat als er een God bestaat, hij mij ziet als een laffe heiden die niet nader op onderzoek uit wil gaan om “Hem” te leren kennen en niet bereid is om enkele denkbeelden weliswaar aan te passen besluit ik om de goede man te gaan zoeken. Of in ieder geval: de gedachte erachter. Mijn eerste vraagstuk brengt mij bij het onderwerp “spirituele genezing”: ik geloof dat alles en iedereen uit energie bestaat en ik kan me niet indenken wat er mis is met zo nu en dan een magnetiseringssessie om de chakra’s weer lekker op orde te brengen. Deze vraag deed mij belanden bij Jacob (what’s in a name?) en zijn antwoord bracht me al iets meer gemoedsrust, want zoals hij treffend wist te verwoorden: “Jezus voerde tenslotte ook genezingen bij mensen uit en Jezus wekte bij velen ook een weerstand op”. Kijk, dat is nu een antwoord waar ik iets mee kan en wat mij stukken beter beviel dan de zienswijze van mijn vriendin: zij gelooft dat mensen als Char rechtstreeks in verbinding staan met Satan himself en dat hij het is die ze dingen influistert welke ze eigenlijk niet kunnen weten: “Je overleden moeder wil zo graag dat je dat roze mutsje dat ze lang geleden voor je gebreid heeft nog eens opzoekt: het ligt ergens in een grote koffer op zolder”. “Die mensen hebben hun ziel verkocht aan de duivel! ”, aldus mijn vriendin. “Op de brandstapel ermee”, vul ik vervolgens zelf al aan en in mijn hoofd zie ik middeleeuwse taferelen met juichende mensen die ook mij aan de hoogste galg willen verhangen. “Is dat nu Gods’ liefde”, vraag ik mezelf weemoedig af. En hoe zit het dan met het collectieve bewustzijn, de gedachte achter de alchemie, al die eeuwenoude symbolen die ons al eeuwenlang verbinden doormiddel van onze dromen, het existentialisme waarin ieder zijn lot zelf in handen draagt (of is het dan toch: “De mens wikt, God beschikt”), en al die ideeën waarin ik altijd een kern van waarheid heb gezien. Waarom doemt eens in de zoveel tijd als een door onweer gespleten boom op een verlaten bospad mijn weg blokkerend die boze God op die al mijn ideeën verguisd en mij tot een zondaar betiteld?

Mijn antwoord leidde me naar de kerk en heel stiekem nam ik een bijbel ter handen. Een Bijbel die, zo dunkt mij, niet is geschreven door de liberale Jezus van Nazareth maar door zijn apostelen. Hier bereik ik direct al een kritisch punt. We weten tenslotte allemaal wat er gebeurd met verhalen die naar derden en vieren en etc. worden doorgespeeld. En dan de kerk: terwijl ik om mij heen mensen zie neervallen, bevangen door de heilige geest, denk ik aan de natuurlijke en instinctieve behoefte van de mens om te “klitten”, dingen met elkaar te delen, om kortom samen te beleven. Ik ga het nu niet hebben over machtsmisbruik en aflaat, over hypocrisie (“..ze zit iedere zondag voorin in de kerk, maar ondertussen..”)en ook wil ik het niet hebben over hokjesgeest en institutionalisering. Maar ondertussen voel ik dat ik dichter tot het antwoord kom en tegelijkertijd dichter tot God. Want wat men samen kan beleven kan ook alleen. Ik besluit om te bidden en tot mijn verbazing voel ik een serene rust die in mij treedt. “Het gaat om de intentie waarmee je dingen doet”, wordt mij verteld. “Wanneer je een reëel bevattingsvermogen hebt van het verschil tussen goed en kwaad en in ieder geval altijd een poging doet om voor het goede te kiezen ben je al waar je moet zijn. Wanneer je terug gaat naar de basis van wie je bent voel je God, want God is liefde en liefde is overal. Of je het nu bidden noemt of meditatie, het komt allemaal op hetzelfde neer”). De cirkel is rond.

Mijn vriendin heeft besloten om eerst te gaan trouwen voordat ze ooit nog seks heeft. Ik daarentegen blijf de dingen op mijn manier doen. God staart me niet langer met boze ogen aan. Ik ben me bewust van het kwade en wellicht bevind ik mezelf ook wel eens in het grijze tussengebied, maar dat is wat me humaan maakt en dat is wat me vormt. Het staat me niet langer tegen om God met een hoofdletter te schrijven. God zit in mij en draagt mijn naam. God bestaat!

Categorieën: Maatschappij

10 reacties

WritersBlocq · 25 april 2005 op 09:05

Welkom op CX Troy.
Je hebt een heel epistel geschreven en de strekking is mij geloof ik duidelijk. Als al die geloven aan de kant gezet zouden worden, zou het een hoop misverstanden en oorlogen schelen. Maar ja, dan verzint de mens wel weer een andere kapstok als excuus voor het scheppen van ellende.

Ma3anne · 25 april 2005 op 17:17

Zo’n zoektocht van iemand beschreven zien vind ik altijd boeiend. Vooral als het inderdaad een zoektocht is en niet een klakkeloze aanname van door anderen bedachte dogma’s.

Mooie column.

Bakema_NL · 25 april 2005 op 18:39

Haal het geloof weg uit de wereld en er zijn al een berg problemen opgelost. Niet alles nee, maar het zal absoluut een betere wereld zijn.
Waar diverse geloven (gelovigen) toch verantwoordelijk voor zijn door de geschiedenis heen…..met geen pen te beschrijven eigenlijk zo erg. Ik zou me kapot schamen onderdeel te zijn van zulke organisaties, maar goed, als mensen zich daar bezig mee willen houden moeten ze dat vooral doen.
Het geloof is voor mij niks meer dan een geweldig fantasy verhaal, niks meer, niks minder. Het leent zich voor geweldige verhalen in allerlei media. Wat dat betreft heeft het zeker mijn interesse en ik weet er waarschijnlijk meer van dan de gemiddelde atheïst of agnost. Zelf neig ik misschien zelfs iets meer naar agnost. Niet omdat ik twijfel of zo, maar ik kan het bestaan van wat voor god dan ook noch ontkennen, noch bevestigen. Ik vind niet dat er absoluut bewijs is dat er een god of “iets meer” is, maar het zou natuurlijk kunnen…..het is namelijk niet te bewijzen, daarom heet het ook geloof. En omdat het voor mij niet te bewijzen is ga ik me er ook niet mee bezighouden voor mezelf.

Raindog · 25 april 2005 op 23:29

Wat een interessante column. Zoals Ma3 ook al zegt vind ik de zoektocht van mensen in dat alles vaak erg boeiend. Net alsof we allemaal om hetzelfde zoeken, zoiets. Als gelovige zijn mijn opvattingen en overdenkingen over het algemeen anders van aard. Dat doet echter niets af aan mijn idee erover dat geloof in wezen bij de gratie van twijfel bestaat. Ik denk dat dit is wat ons allemaal even menselijk maakt en dat is dan ook wat ik herken in je column. Niet iedereen is bereid om de moeite die het kan kosten te nemen. Ik vind het zeer interessant om te lezen hoe jij dat wel doet, of probeert, net zoals de meeste mensen.

Tot slot een kleine teaser:
[quote] besluit ik om de goede man te gaan zoeken. Of in ieder geval: de gedachte erachter.[/quote]
Wat als het nu eens andersom is, dat ‘de goede man’ achter de gedachte is.

viking · 26 april 2005 op 08:50

Gaat heen en vermenigvuldigt U, amen!

Dees · 26 april 2005 op 08:57

Chakra’s, tarotkaarten, Duivel, Jezus, universele energie. De cirkel is inderdaad rond, al is het dan niet mijn cirkel.

Jouw redenering is wel interessant om te lezen.

sally · 26 april 2005 op 09:32

Wat mij betreft :een fantastische column!

Met heel veel plezier gelezen en over nagedacht.

liefs
Sally

Wayan · 26 april 2005 op 10:47

Wat je schrijft is allemaal leuk en aardig en redelijk diep doordacht, maar alvorens mijn mening te geven wil ik je eerst even de dt regels uitleggen. Het is heel simpel : zet het werkwoord in de verleden tijd, en je zal weten of de laatste letter van het voltooid verleden deelwoord met een d of met een t wordt geschreven. (dit gaat niet op voor onregelmatige werkwoorden zoals “worden”)

Indien er een d voorkomt in de verleden tijd zal ook het voltooid verleden deelwoord met een d worden geschreven zoals in : speelt, speelde, gespeeld.
Ook wordt “zij gelooft” met een t geschreven en niet zoals in jouw column met een d op het einde omdat in de tegenwoordige tijd de regelmatige werkwoorden in de derde persoon eindigen op t.
Ik neem aan dat dit allemaal tikfouten zijn omdat je haastig je mening wil intikken, maar taalzuiverheid is wel degelijk belangrijk.

Je schrijft : “maar een van die onderwerpen is zo hardnekkig opdat ik er eens in de zoveel tijd mezelf er toch weer gedwongen toe voel om er aandacht aan te besteden: religie”

Wat je daar schrijft is geen Nederlands. Die zin is totaal verkeerd. Dergelijke zinnen worden in Belgie geschreven door Franstaligen die proberen Nederlands te schrijven.

Het woord “opdat” is hier verkeerd gebruikt. “Opdat” is een woord dat men gebruikt om een wens uit te drukken.
Een suggestie (verbetering van je zin) : “maar een van die onderwerpen houdt mij zo hardnekkig bezig dat ik niet anders kan dan er aandacht aan te besteden.”

Wat nu de grond van de zaak betreft, dus de mening die je uitdrukt in je column, wil ik even mijn mening mededelen.
Het is allemaal leuk en aardig om in een God te geloven. Dat is dan een God die door iedereen persoonlijk ingevuld wordt. Er zijn mensen die zeggen dat God oneindig goed is, maar andere mensen zeggen dat God de ongelovigen voor eeuwig naar de hel zal zenden, met andere woorden, die zien God als de rechtvaardige, doch onverbiddelijke rechter.

Er zijn ook mensen die bidden tot God wanneer hun kind ziek is (alsof de Alwetende God al niet bij voorbaat weet dat het kind ziek zal worden)

Anderen geloven in een persoonlijke God die zich bemoeit met alles. Dat ziet men goed in Indonesië waar ik woon. Op de Indonesische TV zeggen lokale popsterren dat zij bidden opdat God hun meer geld zou geven, en anderen, zoals de ministers en zelfs de president van Indonesië, zeggen op TV : “Laat ons bidden opdat God ons geen tsunami meer geeft”
Met andere woorden, God is overal.

Tijdens kwisprogramma’s op TV bidden de kandidaten tot God opdat zij zouden winnen, en de quiz master bidt mee !

Conclusie : elke mens vult het begrip “God” in op zijn eigen manier.

Gek eigenlijk dat in het jaar 500 (vijfhonderd) voor Christus iedereen geloofde in Zeus en de andere Griekse goden, Waar zijn die goden nu, en waar is de oppergod Zeus die gedurende meer dan duizend jaar aanbeden werd ?

“Het kan verkeren” zei Bredero……..

Mosje · 26 april 2005 op 11:33

Een wijze oom zei ooit eens tegen me: “God bestaat niet, er bestaat wel een god, maar God bestaat niet.”

ignatius · 27 april 2005 op 21:04

[quote]Mijn vriendin heeft besloten om eerst te gaan trouwen voordat ze ooit nog seks heeft. Ik daarentegen blijf de dingen op mijn manier doen 😮 [/quote]
Ach ongelukkige, nu je Hem gevonden hebt bezoedel je jezelf toch niet met de zonde van Onan? 😛

Geef een reactie

Avatar plaatshouder