“Goedemiddag, ik wil graag een afspraak maken voor een grote beurt”.
“Een grote beurt, mevrouwtje, dan kan, wanneer schikt het U?”
“Ergens aan het einde van deze week, komt dat uit? “
“Tuurlijk, mevrouwtje, U zegt het maar, Donderdag om 12.00 uur??”
“Is goed, zie ik U Donderdag weer.”
Er gaat niets boven een flinke huilbui op zijn tijd. Dramatisch en meeslepend. Vroeger zorgden mijn liefdes-van-het-moment nog wel eens voor hartverscheurende situaties, met als gevolg dat mijn tranen regelmatig rijkelijk vloeide. Omdat ik op het moment geen speciale geliefde in mijn leventje heb moet ik het dus van iets anders hebben.
“Gaat het?” vraagt de jongen geschrokken, terwijl ik moeizaam overeind krabbel, mijn schaamte verberg en naar een juiste houding zoek. Ik klop het vuil van mijn kleren en inspecteer mezelf én mijn kleding op kapotte onderdelen. Mijn knieën doen zeer, maar zijn nog heel, net als mijn handen.
Een van mijn vriendinnen is verliefd.
Ze is zó smoorverliefd dat haar stralende uiterlijk bijna zeer doet aan mijn ogen.
Ze is onuitputtelijk in haar verhalen over hem en vertelt in geuren en kleuren hoe gek ze op hem is. Hij is een fantastische minnaar!
Draadloze vrijheid, het klinkt mij als muziek in de oren. Binnen 10 minuten draadloos internetten, lees ik in de folder en ook de verkoper van het ‘starterpakket’ is ervan overtuigd dat het zichzelf wijst mits je maar goed de gebruiksaanwijzing leest en hem stap voor stap volgt. Amen.
