De man voor me werd tegengehouden: “Sorry, mijnheer, geen ouders. U mag aandringen zoveel u wilt, alleen oma’s en opa’s vandaag.”Ik verwachtte een zelfde afwijzing, maar de portier van dienst liet me zonder problemen binnen. Door die grijze haren van me, bedacht ik. Soms kan een afwijzing een genoegen betekenen, en aanvaarding een kwelling.
“Ons gebou is verpes van muise. Hulle wil nie meer die gif nie vreet nie, en ook nie in die slagysters trap nie. Niks nie help nie.”
Mijn ongewenste huisgast, in de vorm van een muis, had een week later nog steeds geen aandacht geschonken aan mijn zorgvuldig opgestelde vallen. Allerlei zoetigheden waren de revue gepasseerd, van Aardbeienjam tot Zoete drop. Zelfs mijn Belgische bonbons moesten er aan geloven.
Toen ik thuis kwam schoot een klein grijs pluizig geval schichtig weg. Vlak voor mijn voeten, floep achter de keukenkastjes. Nu ben ik niet iemand die meteen als een gillende keukenmeid “[i]IEEE een muis!” [/i] brult, maar het idee dat zo´n beest door mijn keuken heen friemelt vind ik niet echt prettig, laat staan hygiënisch. Wel wat vreemd dat het diertje hier binnen geraakt is. Een spiksplinternieuw appartement, op de eerste verdieping, compleet met driepuntssloten en inbraaklarm. Daar kan menig inbreker nog het één en ander van leren.
Een oorlog meer of minder, daar kijkt niemand meer van op. En anders is het wel olie, waar zo’n oorlog naar ruikt. Geloof, ideologie, ook andere symbolen zijn misbruikt. “De kinderen zijn onschuldig” zo luidde het. Maar ook dat heeft niet lang geduurd. Zij worden als kindsoldaat naar fronten gestuurd.
Daar staat hij, eenzaam en verloren in een hoek van de kamer.
Een laagje stof op de ivoren toetsen, de vleugel, en ook op de pedalen.
Geen ranke vingers die hem nog aanraken. Een relikwie uit vervlogen tijden.
Uit gelukkige tijden. Slechts één iemand bespeelde het stijlvolle instrument.
