Grumpy opa?

De man voor me werd tegengehouden: “Sorry, mijnheer, geen ouders. U mag aandringen zoveel u wilt, alleen oma’s en opa’s vandaag.”Ik verwachtte een zelfde afwijzing, maar de portier van dienst liet me zonder problemen binnen. Door die grijze haren van me, bedacht ik. Soms kan een afwijzing een genoegen betekenen, en aanvaarding een kwelling. Een tijdje geleden belde mijn vriendin. Haar dochtertje – mijn petekind – gaat naar een kleuterschool waar jaarlijks een grootouderfeest georganiseerd wordt. Haar oma kon niet gaan, of ik misschien voor een keertje opa wilde spelen, dan stond ze daar niet alleen. Vrijdagochtend. Ik naar het feest. Een halfuur vóór de voorstelling zat de zaal al stampvol. Helemaal achteraan kon ik nog een stoeltje bemachtigen. De opa’s en oma’s naast en tegenover me praatten over allerlei kwaaltjes – oren, ogen, knieën, alles werkte kennelijk niet meer zoals vroeger, was de consensus. Als criterium volstonden grijze haren blijkbaar niet. Je moest ook nog een zeker ‘je-ne-sais-quoi’ hebben om voor authentieke grootouder versleten te kunnen worden. Hád ik het, of zou ik – een mens mag altijd hopen – nog ontmaskerd worden? De opa naast me kwam van Herk-de-Stad, vertelde hij. Hij betreurde dat we zo ver van het podium zaten, maar met zijn telelens hoopte hij toch nog een kiekje van zijn kleinkind te kunnen maken. Hij zag dat mijn fototoestel niet van een dergelijk fallisch verlengstuk voorzien was. Dat ik zelfs geen flits had vond hij helemaal onbegrijpelijk. Slechts twee procent van zijn foto’s mislukte, vertelde hij me trots – iets dat hij tot driemaal toe zou herhalen. Hoe dat bij mij zat? Eerlijk gezegd had ik er nog nooit zo over nagedacht. Als aan het eind van de dag een kwart van de kiekjes er een beetje goed uitziet ben ik al blij. Omdat ik digitaal schiet, neem ik veel risico’s, het kost toch niets. Mislukte foto´s kunnen gewoon gewist worden. Mijn bekentenis wekte medelijden bij hem op, begreep ik uit zijn gelaatsuitdrukking. Vóór de show begon, maakte hij me duidelijk hoe goed die telelens van hem wel was. Als hij op vakantie naar Spanje ging, trok hij soms met zijn vrouw naar het strand. “Op zo’n strand is van alles te zien, als je begrijpt wat ik bedoel.” Hij maakte bijna een knipoog. “Met die telelens kan ik álles erop krijgen.” “Ja, ik beken dat eerlijk,” voegde hij onverwachts nog toe. We begrepen elkaar. Het deed me even dromen van witte stranden met palmbomen, verleidelijke `kokosnoten´, en een telelens.

De gordijnen gingen open en de eerste kleuters traden op met een liedje en een dans. Ik pijnigde de ogen om te zien of mijn petekind erbij was – de rest is nog in goede staat, maar de ogen zijn niet meer je dat. Bij de volgende groep kon ik haar ontwaren – ze deed het schitterend. Ik zag haar de zaal in turen, maar zelfs voor iemand met jeugdige, krachtige ogen zat ik te ver. Eigenlijk een opluchting, want als ze ‘Ome Marc!’ had geroepen, dan viel ik vast en zeker door de mand, ontmaskerd als opa immitator. Na het optreden bleef ik nog wat zitten. Ik genoot eigenlijk best. Een van de volgende klasjes werd begeleid door een wel zeer bevallige kleuterleidster, die op de vrolijke maten van ‘Mega Mindy’ meedanste.

Om dat te waarderen had ik echt geen telelens nodig.