Langzaam, met een ingehouden pas, lopen we het pad op dat schuin naar boven leidt. We proberen elkaar zo veel mogelijk in de gaten te houden. Dat is moeilijk want we zijn allen met onze gedachten in gevecht. Stap voor stap gaat het, het is een moeizame weg. Ik kijk voortdurend naar de voeten van degene die voor me loopt. Er rust een zware last op onze schouders. Er moet een balans zijn maar die is er niet. Hoe kán het ook.
De ruitenwissers slaan heen en weer. De regen gutst uit de hemel en bedekt het wegdek met een spiegelend vlies welke de grauwe wolkenpartijen boven mij toont als zijnde een fata morgana. Geconcentreerd maar toch ook in gedachten tuur ik naar de weg die voor me ligt. Uit de speakers schalt Led Zeppelin. Eigenlijk al weken. Omdat dat de enige band is die mijn gevoel exact weet weer te geven. “Babe, babe, babe, I wanna leave you. I’ve gotto ramble”.
Nu gratis tuner…. en géén aansluitkosten!
Word je er al niet op het meest onmogelijke moment over opgebeld, dan vinden ze je wel via de brievenbus. Nu dan weer de digitale TV. De digitale verlokkingen lachen ons toe. Vandaar ook de naam van de nieuwe zender van John de Mol: 10. Digitaal gesproken een 1 en een 0. De nullen en ééndagsvlinders rollen en vliegen via ons beeldscherm de woonkamer in, gevolgd door de voetbaluitslagen. Maar heel anders dan via de diep gebronste stem van wijlen Frits van Turenhout; null – null.
We hadden best een prettige relatie. Er gebeurde wel van alles maar samen kwamen we er altijd wel uit. De kinderen van mijn vrouw slokten uiteraard een hoop tijd en energie op maar och, ze begonnen mij te accepteren en mijn regelmatige aanwezigheid werd zelfs af en toe op prijs gesteld. De lat-relatie werd omgezet in een huwelijk.
Maar plotseling kwam daar de ommekeer……
Het zal zo’n acht jaar geleden geweest zijn. Ik ontmoette haar bij station Hollands Spoor. Zoekend zag ik haar mijn richting op lopen. Zoals na later bleek standaard een half uur te laat. Ik wenkte haar en direct verscheen er een brede glimlach op haar gezicht van opluchting. Verontschuldigend nam ze naast mij plaats in mijn inmiddels flink warm gedraaide auto. We stelden ons aan elkaar voor en direct begon ze te vertellen:
