Haagsche bluf

Het zal zo’n acht jaar geleden geweest zijn. Ik ontmoette haar bij station Hollands Spoor. Zoekend zag ik haar mijn richting op lopen. Zoals na later bleek standaard een half uur te laat. Ik wenkte haar en direct verscheen er een brede glimlach op haar gezicht van opluchting. Verontschuldigend nam ze naast mij plaats in mijn inmiddels flink warm gedraaide auto. We stelden ons aan elkaar voor en direct begon ze te vertellen: Ja, ze had wel een man zien lopen op het stationsplein; al wat grijzend, met een gezet postuur en een overhangende bierbuik waardoor de broekriem aan het zicht onttrokken werd. Groot was haar opluchting toen deze man van richting veranderde en nauwelijks aandacht aan haar besteedde. Ze had mij ook al zien staan in de verte en stiekem gehoopt dat ik de gene was met wie ze enkele dagen geleden een afspraak had gemaakt.
Natuurlijk groeide ik na het aanhoren van haar relaas. Welke toch ietwat onzekere man wil zulke dingen niet horen. Het ijs was gebroken en ik liet haar duidelijk merken dat ik het helemaal niet erg had gevonden om een half uurtje te wachten en dat haar charmante verschijning de moeite van het wachten meer dan waard was geweest.
Van het één kwam het ander. Een nieuwe relatie was geboren. Dat ik vijf kinderen op de koop toe moest nemen, vond ik helemaal geen probleem; sociaal en meegaand als ik doorgaans ben. En vergeet niet: verliefd ! Want dat was ik tot over mijn oren. Mijn ‘ideale vrouw’ werkte als een paard, was behoorlijk geïntegreerd in de zes jaar dat ze nu in Nederland woonde en had haar plek in de Nederlandse maatschappij met succes opgeëist. En wat was ze ambitieus !
En och, Schilderswijk ?; het viel eigenlijk allemaal wel mee als je af en toe een oogje dicht kneep. Natuurlijk moest ik ’s-morgens, na een vaak veel te korte nachtrust, eerst de bougiekabels van mijn motor weer op de juiste plaats aanbrengen, alvorens ik richting Amsterdam kon vertrekken.
Het ‘latten’ werkte niet echt; ik zat meer bij haar dan in mijn eigen huis. Maar het was een rustgevende gedachte dat al mijn spulletjes thuis op mij stonden te wachten; onaangeraakt door de ongecontroleerde motoriek van vele kinderhanden. Wat konden ze er een puinhoop van maken ! Maar met een beetje geduld en begrip zou ik ze wel wat bij kunnen brengen, idealiseerde ik.
En als we dan ’s-avonds laat eindelijk het hele spul op bed hadden gekregen was er tijd voor ons zelf, hadden we even het rijk alleen. Hoewel alleen ? Rond klokslag twaalf uur kwamen er altijd enkele kleine indringertjes de nachtelijke rust verstoren. Ze deden dat wel heel onopvallend. Aan het geritsel kon je pas merken dat er iets gaande was. Soms hadden we teveel oog voor elkaar om iets te merken. Pas als het nachtelijk minnekozen een andere positie vereiste en ik mijn lichaam ophief vanaf bank of bed, dan brak de paniek los. Een geren en gesjees van jewelste richting alle hoeken van de kamer.
Maar als we uiteindelijk moe maar voldaan in elkaars armen in slaap waren gevallen; dan dansten de muizen op tafel !