Okay ik ga er nu toch ronduit voor uitkomen. Al enige weken ben ik hartstikke manisch. Hoewel ik het liever niet zo noem vanwege de negatieve lading die aan dat woord kleeft. Ik noem het liever euforisch of simpelweg hyperdepiep! Alles triggert mij en pakt in mijn voordeel uit. Ik heb het geluk aan mijn kont hangen en het liefst zou ik erop gaan zitten. Geen wonder dat ik van alle kanten straal.
Soms ben ik wel eens een beetje droef door een gemis aan dat ene, echte maatje op die momenten dat het zo koud is in mijn bed. Ik mis de seks uit liefde, zoveel beter dan uit lust. Niet iets om lang over te treuren want ik kan mijzelf nog altijd goed bedruipen. En dan is er ook de nacht, die helpt mij dan een handje.
Halleluja!!! Ik geloof in God als ik het dan toch een naam moet hebben. Ik geloof in Jezus Christus die voor ons gestorven is aan het kruis. Een man die de wereld wilde veranderen naar een visie die hij rijk was. Ik geloof in de 12 apostelen die met alle goede bedoelingen de belevenissen van hem in schrift hebben vastgelegd en het daarmee toegankelijk probeerden te maken voor het grote publiek.
Ik hou van mijn buren en ik weet dat ik het erg met ze getroffen heb. Niet dat we de deur bij elkaar platlopen maar als we hulp van elkaar nodig hebben dan wordt daar altijd tijd voor gemaakt. En na de inspanning van de hulp wordt dat afgesloten met een bakkie koffie voor mij en een cup of tea voor hun waarbij de gebruikelijk koetjes en kalfjes worden uitgewisseld.
In een opperste stemming loop ik met een peuk voor onderweg mijn oprit af. Ik ben op pad naar ’the Job Centre’ om mijn nulresultaat van de afgelopen twee weken te melden. Ik heb dan nog wel geen betaalde baan gevonden, in de tussentijd vul ik mijn dagen met vrijwilligers werk en dat betaalt zich ook terug.
Noem mij vreemd, gestoord of knettergek het maakt me allemaal niks meer uit maar bijna dagelijks zeg ik een klein dankwoordje aan een of meer van de mensen die mij na aan het hart liggen en niet meer op deze aardkloot rondlopen.
Ik heb me zitten verbazen over de grootte van de spinnen hier. Ze zijn misschien wel twee keer zo groot als ik in Nederland gewend was. ’s Avonds hadden deze dieren de gewoonte om mijn woonkamer over te steken. Ruim twee jaar hebben ze hier het rijk alleen gehad en schuilde er weinig gevaar in deze handeling. Echter sinds ik hier ben hebben ze een slechte aan mij en heb ik deze nare gewoonte uit hun hoofd weten te meppen. Nu ben ik er ook achter waarom ze tot dit formaat kunnen uitgroeien.
“How many feet does an acre contain?” vraagt de portier op een rustig moment aan mij terwijl ik even buiten een peukje rook.
“Pardon?” zeg ik verbaasd omdat ik een vraag als deze niet zo plotseling verwacht.
“How many feet does an acre contain?” herhaalt de portier zijn vraag.
Mijn aversie tegen grote organisaties groeit met de dag. Star en rigide wordt er geen ruimte meer geboden aan de uitzonderingen die de regel moeten bevestigen. Hoe komt dit toch? Zijn het de organisaties, de werknemers die er werken of, worst-case, een combinatie ervan? Ik vrees het ergste.
“[i]When it’s not raining it pours[/i]”, wordt hier al snel gezegd wanneer het weer tot gespreksonderwerp is geworden. Ze hebben gelijk. Er kunnen hier perioden zijn dat je denkt dat het nooit meer ophoudt met regenen. Van de regen naar de drup en weer terug naar de regen. Maar vandaag is dat anders. Een hogedrukgebied heeft zich boven Schotland genesteld dat ervoor zorgt dat de vooruitzichten voor de komende dagen stralend zijn. Mooi eigenlijk, dat hoge druk dit resultaat tot gevolg heeft.
Ik heb plaatsgenomen op een bank aan “Victoria parade”, de zilte zeelucht opsnuivend kijk ik uit over de baai. De golven breken in de branding en slaan in een onregelmatig ritme op de kust. Het ruisen van de zee geeft me rust. Een stevige, landinwaartse wind waait door mijn haren terwijl ik in de verte een zeemeeuw zie die met grote moeite tegen de wind in een vuurtoren probeert te bereiken. Een baken van licht, glimmer of hope en een stukje vaste grond omgeven door de woelige golven. Het lukt de meeuw niet de vuurtoren te naderen. Het is een gevecht tegen de wind die hem te machtig is.
Voor mijn huis staat een leiboom en iedere lente houden de slakken daar een race naar de top in hun eigen tempo. Ook Margot is er dit jaar weer bij. Ik had hem misschien Herman kunnen noemen maar Margot vind ik een mooiere naam voor een adellijke slak met een huis als een kasteeltje. Standvastig buikschuift ze door en heeft ze het onderste deel van de stam achter zich na de eerste dagen. Ver voor op de concurrentie, die nog niet van het voetstuk is gevallen.