Als een manisch depressieve rollercoaster kan liefde heel veel geven maar ook veel nemen. Trek je van ‘heel veel geven’, ‘veel nemen’ af, dan houdt je ‘heel’ over. En dat is nu net waar het aan schort als alles 180 graden anders uitpakt dan dat jij had gehoopt.
Na een vermoeiende dag, me op het werk afvragend wat ik daar nu eigenlijk doe, kom ik ’s avonds hongerig thuis. Enthousiast word ik verwelkomd door mijn eigen privé secretaresse. Vrolijk knipperend maakt ze mij duidelijk dat ze een boodschap voor me heeft. Ik druk op de ‘play’-knop. “Ik heb vanavond kartoffelsalad met braadwurst en een heerlijke salad, lijkt dat je wat?” Klinkt er in een licht Duits accent door mijn kamer.
Het is beangstigend hoe hele volksstammen een prachtige uitvinding als de mobiele telefoon weet te misbruiken. “Real life” gesprekken worden abrupt afgebroken met de opmerking: “wacht effe, mijn zak belt”, waarna er een lulijzer tevoorschijn wordt getoverd.
Ik heb een vriend gehad die last had van depressies. En dan bedoel ik niet van die lage druk gebieden die zich vrolijk boven je hoofd stationeren, van geen wijken weten en je enige hoop op beter weer tot op een niveau van ver onder je schoenzolen weet te brengen.
Sinds mijn vlam is vertrokken, heeft vuur weer een prominente rol in mijn leven gekregen. Verknocht aan de plek waar ik woon en door het verdwijnen van een flinke bos hout voor de deur, waren niet alleen mijn woonlasten maar ook nog eens de stookkosten voor mij toegenomen. Het behoeft geen uitleg dat ik naarstig op zoek moest naar manieren om te bezuinigen, wilde ik behouden wat ik heb.
